Ήσουν το άγνωστο κι εγώ η βροχή στο σκοτεινό παρόν,
που έψαχνε για
επικίνδυνα περάσματα…
με οδηγούσε η
ανάσα ενός ψιθύρου μυστικού,
μέσα από καθαρή
φωτιά και πλανερά φαντάσματα…
Κι ήταν απρόβλεπτη η αίσθηση μιάς τέλειας
φαντασίας
κι ήταν αλόγιστη
η τέρψη της προκλητικής βραδιάς…
κι έφεγγε η φλόγα
ως πέρα, στα αιώνια όνειρα μου,
στον πόθο, στα
σημάδια του μυαλού και της καρδιάς…
Εκπέμποντας στο
μήκος κύματος μιάς χίμαιρας
μοιραίας,
την πρόκληση
αγγίζοντας μιάς λήθης-αρετής,
σ’ αρνήθηκα και τύλιξα με μαγική δαντέλα,
τον κόσμο μου,
που φύλαξα στον πάγο της ψυχής…
Και ταξιδεύω στο άπειρο, στο πάντα και στο χθες,
αναζητώντας κάποιο σώμα για να κατοικήσω,
μοναχικά και
αιώνια ακολουθώ αργά,
τον διψασμένο
άνεμο, για να σε συναντήσω…
… αλλά δεν είσαι
πουθενά…
Perfect broken
tango…
Don’t you
agree?
3 comments:
Ασυνεχες το ονειρο, ανεκπληρωτο αλλα και τοσο ελπιδοφορο στην αρχη του το παθος. Μηπως ομως το καλπαζον παθος παντα καταληγει ετσι;
παναθήναιε
"Σώμα θυμήσου..." ο Κωνσταντίνος είναι μαιτρ στις "ανεκπλήρωτες επιθυμίες"
όσο για το καλπάζον πάθος, ναι, στην ποίηση τουλάχιστον, καταλήγει σχεδόν πάντα ανεπιτυχώς :)
Post a Comment