una noche en Granada…

 

 

 

 

Έστριψα βιαστικά στην Calle Jeronimo…

Πίσω μου το ρολόι του San Juan χτύπησε

δώδεκα…

Μεσάνυχτα της απόλυτης παράδοσης στο

άγνωστο…

 

Προχώρησα γρήγορα στο έρημο στενό,

ακούγοντας μόνο τον ήχο από τα βήματα μου

στο πλακόστρωτo.

Περνώντας στο πλάι του Καθεδρικού ναού, το μάτι

μου έπιασε τη σκιά που χανόταν  στα κλειστά

μαγαζάκια των μαροκινών…

Χρόνος σε άλλη διάσταση…  μνήμη στο σήμερα,

ή μάλλον στο κάποτε,

αίσθηση πέρα από το διάφανο, επανάληψη…

 

Και πάλι η πλατεία Bib-Rambla , η νύχτα, το μικρό

ξύλινο καρουσέλ, η έννοια της προσμονής,

η περιέργεια, η αντίληψη…

Βγήκα στην Calle Catolico, κι έστριψα,

ανεβαίνοντας προς την Plaza Nueva…

 

 

Διέκρινα τη σκιά να γλιστράει στο πεζοδρόμιο,

μπροστά από το la cueva…  ανάσα… πέρασμα

στο μοναδικό, στο απόλυτο…

 

Τα φώτα μιας απέραντης έλξης, η σαγήνη που δεν

αρνείσαι, ο πόθος που κατευθύνει το τυχαίο…

Plaza Nueva και συνεχίζω… στα σκοτεινά στενά

γύρω από την Calle Elvira…

 

Ακολουθώ τη φωνή του παρελθόντος, διασχίζω τη

μυστική οδό των Αράβων και  αγγίζω την ομορφιά

του Albaycin…

 

 

 

 

 

Οι ήχοι της μουσικής μιας απόκοσμης στιγμής

πλημμυρίζουν τη σάρκα και την ψυχή,

αδιαφορούν για το πού κρύβεται η απόλαυση

κι εντυπωσιάζουν με τον αισθησιασμό…

 

Θέλω να φυλλομετρήσω τα’ αστέρια, καθώς

συνεχίζοντας στην Calle Catolico, μπαίνω πια

στην Carrera del Darro…

Οι ήχοι και τα χρώματα σμίγουν σε ένα μοναδικό

παιχνίδι, κι ο ποταμός Darro είναι η συντροφιά,

έτσι όπως ρέει δίπλα στο στενό δρομάκι,

σκοτεινός αλλά γαλήνιος…

 

 

 

 

 

Και ξαφνικά βλέπω πάλι τη σκιά…

Σκαρφαλώνει στον απότομο βράχο…

Μου γνέφει… αλλά είμαι αδύναμη…

Δεν μπορώ να ακολουθήσω…

Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά προς τα φώτα

και βλέπω…

 

 

 

 

 

Η Αλάμπρα θεσπέσια στο χθες, το σήμερα και

το αύριο…

Μοναδικό κόσμημα της δυναστείας των Νασριδών.

Αιώνια ομορφιά στη δίνη του χρόνου, με αυτό το

κατακόκκινο χρώμα της αιωνιότητας…

                                        

Κλείνω τα μάτια…

Ο ήχος του νερού συνεχώς δίπλα μου,

η μουσική από το μπαρ πιο πέρα φέρνει στο

νου μου αναμνήσεις «recuerdos de la Alhambra»…

Καθώς γυρίζω στην πραγματικότητα, βλέπω

πίσω μου το μαροκινό εσταιτόριο, με χρώματα

και φώτα, να υποδέχεται τους πελάτες, ενώ

από το βάθος ακούγονται αραβικοί ήχοι από

μαροκινή μουσική…

 

 

 

 

  

Απομακρύνομαι  προς την Plaza Nueva,

ακούγοντας άλλοτε ούτι κι άλλοτε κιθάρα…

Χωρίς να μπορώ να διακρίνω τα όρια…

Αλλά και χωρίς να το θέλω... 

Un saludo…

 

Υγ  Ο μεγάλος Andres Segovia  με τη Ramirez του,

σε ένα καταπληκτικό κομμάτι του δάσκαλου

της κλασσικής κιθάρας

Francisco Tarrega “recuerdos de la Alhambra”