Σκέψεις

Έφθασε βαριανασαίνοντας στην κορφή του λόφου.
Ο ιδρώτας χρύσιζε στο μέτωπο της και τα κατακόκκινα μάγουλα της,
της έδιναν μια σπάνια ομορφιά.
Τα μάτια της αγκάλιασαν το τοπίο ολόκληρο και τα χείλη της διψασμένα
άγγιξαν λίγο από το νερό που είχε μαζί της.
Οι σκέψεις άρχισαν ένα τρελό χορό, καθώς μακριά
η θάλασσα τρεμόπαιζε με το λαμπερό φως της μέρας
κι ο ουρανός της χαμογελούσε με νόημα.

« Τι γυρεύεις εδώ σ’ αυτά τα μέρη?
Πριν μια βδομάδα ούτε θα φανταζόσουν ότι υπάρχουν τέτοιες εικόνες.
Ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής?
Αν μπορούσες να αρπάξεις τη ζωή απ’ τα μαλλιά, τόσα χρόνια πριν,
αν έπαιζες μαζί της τα παιχνίδια, που άλλοι χαίρονται να παίζουν,
τώρα θα είχες εμπειρίες.
Η ίδια η ζωή είναι ένα παιχνίδι.
Αδρές πινελιές σ’ ένα καμβά, κι εσύ να την ανταγωνίζεσαι στα χρώματα.
Τώρα δεν θα έτρεχες σαν τρελή να αντικρίσεις το χάος.

Γιατί οι αναμνήσεις ξετυλίγονται με τέχνη?
Πόσες φθαρμένες σκέψεις σέρνονται μέσα από λαβυρίνθους του μυαλού
και σε περιβάλλουν με μίσος?
Κι αν θυμηθείς μια ασήμαντη σταγόνα ευτυχίας?
Θα εμπνευσθείς?

Ας εμπνευσθώ, κι ας είναι της μοναξιάς.

Αλλά ξέρεις κάτι?
Οι χειρότερες στιγμές δεν ήρθαν ακόμη.
Πληγές αθωότητας, τραύματα άγνοιας.

Μάζεψε λοιπόν κοριτσάκι τα σκουπίδια σου!
Όταν κλείσει η βαριά πόρτα θα ανασάνεις».

Άπλωσε τα χέρια της στον ουρανό. Κάρφωσε τα μάτια της πέρα στον ορίζοντα
Χαμογέλασε στους νέους της φίλους. Έκανε ένα δειλό βήμα μπροστά.
Ανάσανε!