Ξεκουράσου πια...

Ο πόνος…
σωματικός και ψυχικός
την κατέβαλε, την γονάτιζε

Η απογοήτευση…
από κάποιους ανέντιμους σωτήρες της
την έφερνε πιο κοντά στο μοιραίο

Ομως η αγάπη…
και το άγγιγμα…
όλων αυτών των άγνωστων μα ταυτόχρονα
και τόσο δικών της ανθρώπων (των bloggers)

της έδωσαν τη δύναμη

να πολεμήσει τη μιζέρια,
να κλωτσήσει με το πονεμένο της κορμί
την ανθρώπινη ηλιθιότητα
να χαστουκίσει την απληστία και την ατιμία
να ξυπνήσει πολλές κοιμισμένες συνειδήσεις

και το πιο σπουδαίο
με τη δική της μάχη
να σώσει άλλους…

...Σ’αυτό το μοναχικό ταξίδι σου
Μη φοβηθείς Αμαλία
Αστέρια υπέρλαμπρα θα φωτίζουν τον ουρανό
Διαλύοντας το σκοτάδι που σε τρομάζει
Καθώς εσύ θα χορεύεις με τόση χάρη…

Η αθώα ψυχούλα σου
ας περάσει τα σύνορα του κόσμου τούτου
ήρεμα
μια πεταλούδα
που το φτερούγισμα της
θα ξυπνήσει τις καρδιές μας…