Σαλπάρουμε! Μας περιμένουν στο Μπραζίλι...

Από μικρός φαινόμουνα
ότι θα προοδεύσω
Ότι θ’ αρπάξω τη ζωή
και θα την τιθασεύσω

Κι είχα ένα όνειρο κρυφό,
για χρόνια στην καρδιά
Να αρμενίσω κάποτε
σε πέλαγα βαθιά

Να δω γοργόνες ζωντανές,
δελφίνια να χορεύουν,
νερά άλλοτε ήρεμα
κι άλλοτε να θεριεύουν

Αρόδο νάμαι με σκαρί
που όμοιο δεν υπάρχει
Να ζω την κάθε ανατολή
στου καραβιού τη ράχη

Να με προσμένουν όμορφες
στου κόσμου τα λιμάνια
και να θωρώ στα μάτια τους
απάτητα ουράνια…

Να ταξιδέψω μακριά,
να δω καινούργιες χώρες,
να ζήσω αξέχαστες στιγμές
και μαγεμένες ώρες

Κι όταν για μένα θα μιλούν,
να λένε με καμάρι,
πως είμαι ‘του πελάου παιδί,
του ανέμου παληκάρι’

Μα ήταν της μοίρας μου γραφτό
στου χρόνου το κουβάρι…
Και τ’ όνειρο έμειν’ όνειρο
σ’ ένα παλιό συρτάρι

Κι εγώ αντί τα πέλαγα
γενναία ν’ αρμενίζω,
τον πόθο μου δολοφονώ,
τη σκέψη μου μαυρίζω

Σ’ ένα κουτί, ανάμεσα
σ’ άλλα κουτιά στην πόλη,
φωλιάζω τα ταξίδια μου
στην οικουμένη όλη

Καρέκλα έχω για πλοίο μου,
την κάμαρα… λιμάνι
Θάλασσα η μνήμη σκοτεινή
που τρέμει, μην πεθάνει

Κι έτσι μπαρκάρω μόνος μου
Μα η μοναξιά ματώνει

Ταξίδι ο νους και σπαρταρά
και δεν διακρίνει καθαρά
ο ναύτης, το τιμόνι…

Την προσπάθεια μου αυτή
την αφιερώνω σε κάθε ένα από μας
που κάποιες φορές
ταξιδεύουμε
μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας
κυνηγώντας…χίμαιρες?
ή… Ιθάκες?

Για μουσική υπόκρουση
θα ήθελα να βάλω
Metallica “the unforgiven”
Ύμνος
Αλλά δεν ξέρω πώς
Φανταστείτε το