Lethe...

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρα της ζωής. Όντας βυθίση
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και να 'ναι.

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση•
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση,
α' στάξη γι' αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.

Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται

A' δε μπορής παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν:
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.

(Λ. Μαβίλης)

Πάντα το δείλι και τη νύχτα οι ψυχές ορμάνε

στη βρύση της λησμονιάς για να σβήσουν τη δίψα τους.

Μα με το δάκρυ τους μαυρίζουν το γάργαρο και καθαρό νερό.

Κι αν πιούν θολό νερό, τότε έρχονται μπροστά τους

θύμησες και πόνοι και καημοί μεγάλοι

που νόμιζαν ότι ήταν ξεχασμένοι...