Ονειροφύλακες...

Μια υπέροχη θερμή βραδιά

Η σιλουέτα της ξεχώρισε μέσα από τα δένδρα
και τα απαλά καστανά μαλλιά της με τις μικρές,
χρυσές, ναζιάρες ανταύγειες,
έλαμψαν κάτω από το φεγγαρόφωτο.

Εμφανίσιμη γυναίκα, θα έλεγε κανείς.
Πάντα της έριχναν ένα δυό βλέμματα παραπάνω.

Απόψε, οι κοντές μαύρες ψηλοτάκουνες μπότες,
το λεπτό μαύρο καλσόν με το διακριτικό σχέδιο,
η μαύρη κοντή φούστα, και η μαύρη στενή μπλούζα
με τη μικρή χρυσή αλυσίδα στο στήθος,
την έκαναν να φαίνεται διάφανη.

Το μελαγχολικό ύφος της την έδειχνε ακόμα
πιο εύθραυστη.
Θα μπορούσες να πεις ότι ήταν σχεδόν άυλη.

Προχώρησε στον πεζόδρομο, πέρασε πρώτα
από τα καταστήματα
Camel, Nautica, Quiksilver, Bostonian…

Έριχνε πού και πού μια ματιά αφηρημένη
και συνέχιζε.

Πιο πέρα ήταν οι καφετέριες.
Γύρω από μια μικρή πλατεία, με μικρά δένδρα,
που στο κέντρο της ήταν στημένη μια εξέδρα,
δυο τύποι έπαιζαν μουσική και τραγουδούσαν τα blues…

Εκεί έμεινε ώρα, σκέφτηκε, χαμογέλασε,
ξανασκέφτηκε, προχώρησε.

Ακολουθούσαν τα εστιατόρια,
με το baby rock να ξεχωρίζει.
Και μετά τα μπαρ.
Το Park live, ο Νόμος του Μέρφι, το Sting, το Tatoo…

Το Tatoo… Το Tatoo…

Κάθισε στη βεράντα μπροστά στη λίμνη.
Παρήγγειλε ένα Mohito,
κάπου είχε ακούσει ότι ήταν γλυκό κοκτέιλ.

Και τότε κοίταξε τα νερά.
Τα συντριβάνια μπροστά της άρχισαν να ζωντανεύουν
και να πετάγονται ψηλά, κόκκινα, κίτρινα, μπλε, πράσινα…
Να χορεύουν υπέροχα με τη μουσική,
που αγκάλιασε τη λίμνη, τον πεζόδρομο,
την πόλη, αυτήν…

Λικνιζόταν μαζί τους, χαμογέλαγε, γέλαγε,
κοιτάζοντας τα χρώματα,
ρουφώντας τις μυρωδιές, κλέβοντας τον ήχο…

Οι πρώτες σταγόνες της βροχής δεν την ενόχλησαν.
Έμεινε εκεί, μέχρι που η βροχή έγινε έντονη
και μετά έτρεξε να μπει στο Tatoo.
Κάθισε σε ένα τραπέζι και συνέχισε το ποτό της,
όταν… Τι ήταν αυτό?
Ένα τεράστιο «μαλλί της γριάς» ήρθε στα χέρια της
από το σερβιτόρο.

Γέλασε, γέλασε πολύ, το έφαγε σχεδόν όλο,
ήπιε το ποτό της και βγήκε…

Πλησίασε στο «Νόμο του Μέρφι» να πιεί μια μπύρα.
Η βροχή είχε σταματήσει.
Η μουσική ακουγόταν από παντού, αλλά όχι πια δυνατά…
Και σιγά σιγά χαμήλωνε.

Ο «Νόμος του Μέρφι», ξαφνικά,
αντί να πλησιάζει, απομακρυνόταν.
Αυτή άρχισε να τρέχει, άκουγε, έτρεχε,
άκουγε όλο και πιο αδύναμα.

Σε λίγο σχεδόν τίποτα πια… τίποτα…
Χανόταν – το όνειρο χανόταν.

Το καλό όνειρο χανόταν, η μουσική σταμάτησε
κι ακουγόταν μόνο μια φωνή
«Ξέχασε με. Ήταν ένα κακό όνειρο».

Ξύπνησε ξαφνιασμένη.
Η ανάσα της ακουγόταν βαριά.
Η αγωνία είχε καταλάβει όλο της το είναι.
Οι σκέψεις την παίδευαν ξανά και ξανά.

Τι είναι όνειρο?
Τι είναι καλό και κακό όνειρο?
Ποιος μπορεί να ορίσει το όνειρό?
Ποιος είναι σε θέση να αγγίξει το όνειρο
και να το ζήσει πραγματικά?
Ποιος μπορεί να κλέψει ένα όνειρο,
ποιος μπορεί να ξεχάσει ένα όνειρο
και ποιος μπορεί να ξεχωρίσει
το όνειρο από την πραγματικότητα?

Σηκώθηκε.
Έγραψε σε ένα φύλο χαρτί
«ευχαριστώ για την πρόσκληση»
Το έβαλε σ’ ένα φάκελο και το έκλεισε.
Απ’ έξω έγραψε «στη roadartist»

Σ’ ένα άλλο φάκελο έγραψε "

"πρόσκληση για Lady blue, Pan, radio Marconi,
Emilly, penthesila, axis mundi, stixakia"

Τα άφησε στον κήπο.
Ήξερε πως το όνειρο της δεν είχε τελειώσει.
Θα συνεχιζόταν κάποιο άλλο βροχερό βράδυ…

μέσα από άλλες φιλοσοφίες,
άλλες εμπειρίες…
τώρα ασύλληπτες από το νου…