"...ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας"

Ένα λεπτό και τόσο διάφανο πέπλο ομίχλης
χαιδεύει τις αισθήσεις μου
και μου δείχνει τη μυστική πόρτα για την είσοδο
στην κατοικία των θεών…

Κατακόκκινα τα φύλλα της οξιάς στη γη
περιμένουν με λαχτάρα το άγγιγμα μου
Και γεμίζουν την απόλυτη ησυχία
με τον ήχο,
αυτό τον υπέροχο ήχο της φυγής…
Κι ανάμεσα στα φύλλα… τα μανιτάρια,
οι αγαπημένες φωλιές των ξωτικών

Διασχίζω τα όρια πραγματικότητας και φαντασίας,
με τη γλυκιά ηρεμία της φύσης να με συντροφεύει
Και δίπλα μου, τριγύρω μου, παντού,
η μοναδικότητα μιας σπάνιας ομορφιάς…

Ποιος έχει δει τη λευκόδερμη πεύκη?
Να, εκεί, μπροστά, ανάμεσα στα σύννεφα
περήφανα μου γνέφει…
Αρχόντισσα εσύ…

Και προχωράω όλο και πιο ψηλά
Για να περάσω μέσα από της ομίχλης τη διάσταση,
να λύσω το ανεξήγητο μυστήριο του ιερού βουνού,
να ανακαλύψω…

Και να που ξαφνικά φανερώνεται μπροστά μου
η απεραντοσύνη ολάκερη
Το μάτι δεν χορταίνει να αγναντεύει μέχρι εκεί,
που θάλασσα, γη και ουρανός…
σφιχταγκαλιάζονται

Μη φεύγεις τώρα!
Έλα…
Φτάσαμε στο όνειρο
Φτάσαμε στο καταφύγιο των θεών…
Έλα…
Εκεί στην πιο ψηλή κορφή,
μας περιμένει νέκταρ και αμβροσία

Έλα…
Εκεί θα ξαναγεννηθούμε…

Υγ Ευχαριστώ το Θωμά
για τις τέλειες φωτογραφίες του.
Στα 2918 μ (με νεότερη καταμέτρηση!) του Μύτικα,
ίσως και να συνάντησε το Δία

Υγ αφιερωμένο σε κάποιους ...

που μας έβγαλαν από το κλειστό δωμάτιο