Wednesday, January 07, 2009

η άνοδος και η πτώση...



There was thunder in the air on the night
I went to the deserted mansion atop
Tempest Mountain to find the lurking fear.

Some said the thunder called the lurking fear
out of its habitation, while others said
the thunder was its voice.


Ήταν πολύ βαθιά και σκοτεινά εκεί κάτω.
Δεν κατάλαβε πώς βρέθηκε εκεί,
δεν πήρε καν πρέφα πότε έχασε την ισορροπία της
και βούτηξε στο κενό.

Της άρεσε να κάθεται στο χείλος του πηγαδιού.
Κοίταζε με αναίδεια προς τα κάτω,
προσπαθούσε να διακρίνει το βυθό,
χαμογέλαγε στην ιδέα του απόλυτου σκοταδιού.

Ίσως γιατί ήταν σίγουρη,
πως ήταν ασφαλής στη θέση της.

Ώρες, μέρες, μήνες, κράτησε αυτό το φλερτ
με την άβυσσο.

Και δώστου τα βλέμματα στο κενό,
και να τα κοροιδευτικά γελάκια στο σκοτάδι,
ώσπου ένα βράδυ…



I am Memory, and am wise in lore of the past,
but I too am old. These beings were like the waters
of the river Than, not to be understood. Their deeds
I recall not, for they were but of the moment.
Their aspect I recall dimly, it was like to that of the
little apes in the trees. Their name I recall clearly,
for it rhymed with that of the river.
These beings of yesterday were called Man


Δεν θυμάται αν γλύστρησε,
ή αν την έσπρωξαν.
Δεν θα το μάθει ποτέ αυτό.
Αυτό που θυμάται καλά είναι η πτώση.
Ατελείωτη, βασανιστική…
Και προ πάντων ανεξέλεγκτη…

Και τότε, κατάλαβε για πρώτη φορά
τι είναι φόβος….

Τι είναι αυτό που σου παίρνει το μυαλό
και σε αφήνει αβοήθητη
να αιωρείσαι… να αιωρείσαι…

Οι κραυγές που ακούγονταν τριγύρω,
πάγωναν το αίμα.
Άλλοτε την έζωναν πύρινες φλόγες
και την έκαιγαν φριχτά
κι άλλοτε την τύλιγαν παγωμένες ανάσες
και την έκαναν να τρέμει τόσο πολύ…

Κι η πτώση συνεχιζόταν.
Κι ο τρόμος διαπερνούσε το σώμα,
την ψυχή, το νου…




Cthulhu still lives, too, I suppose, again in that chasm
stone which has shielded him since the sun was young.
His accursed city is sunken once more, for the Vigilant
sailed over the spot after the April storm;
but his ministerson earth still bellow and prance
and slay around idol-capped monoliths
in lonely places.
He must have been trapped by the sinking whilst within
his black abyss, or else the world would by nowbe
screaming with fright and frenzy. Who knows the end?
What has risen may sink, and what has sunk may rise.
Loathsomeness waits and dreams in the deep, and decay
spreads over the tottering cities of men. A time will come -
but I must not and cannot think!
Let me pray that, if I do not survive this manuscript,
my executors may put caution before audacity
and see that it meets no other eye.


Και κάποια στιγμή έφθασε στο βυθό του πηγαδιού.
Χωρίς αισθήσεις πια…
Χωρίς δύναμη να σαλέψει.

Και κοιμόταν για βδομάδες…
και βδομάδες… και βδομάδες…



The most merciful thing in the world, I think,
is the inability of the human mind to correlate
all its contents. We live on a placid island of ignorance
in the midst of black seas of infinity, and it was not meant
that we should voyage far.
The sciences, each straining in its own direction,
have hitherto harmed us little;
but some day the piecing together of dissociated
knowledge will open up such terrifying vistas of reality,
and of our frightful position therein, that we shall either
go mad from the revelation or flee from the light
into the peace and safety of a new dark age.


Τα μπλε και μωβ είναι H.P. Lovecraft
Tα γκρι δικά μου




17 comments:

Nevum said...

Very strong and reflective. However, despite the stressful intensity of the fall, there is another dimension to it, especially when it is uncontrolled. It can immensely pleasurable.

roadartist said...

Τα γκρι μου άρεσαν το ίδιο πολύ.. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις στο κενό, ειδικά στη σύγχρονη εποχή.. πάρα πολύ..μια λεπτή γραμμή μας χωρίζει από αυτό..

Natalia said...

blue wind

"The aim of the wise is not to secure pleasure, but to avoid pain."

Aristoteles said


roadartist

κάποιες φορές μας αρέσει να ακροβατούμε ε? επικινδύνως...

ευχαριστώ
φιλάκια

Nevum said...

Operating constantly in a way meant to avoid pain, can make life boring. That may be exactly why Aristoteles was kind of boring :) Plato was much cooler.

ΝΑΪΑΔΑ said...

ειτε σε σπρωξουν ειτε γλυστρισεις η πτωση ποναει πολυ...
μα πιο πολυ ποναει αυτη η γνωριμια που ολοι μας καποια στιγμη κανουμε με τον φοβο...
αν μπορουσα καποια πραγματα να αλλαξω στη ζωη μου στις πρωτες γραμμες της λιστα μου θα ηταν αυτη η γνωριμια...

οπως κι αν εχει παντα σηκωνομαστε...
τωρα δεν ξερω αν κλεινουν οι πληγες η' αν αφηνουμε σημαδια αιματος στο διαβα μας...

νεραιδενια φιλακια!!!

Natalia said...

blue wind

come on, Aristoteles is not boring.

Even his teacher, cool Plato :), thought he was a genious.

I like his belief that the matter is passive, is the possibility of things to happen, but the spirit is active and makes this possibility a reality...

But I probably agree with you in your comment, although I dislike falls so much, especially when they are out of our control...

good evening to the other side of earth


ναιάδα

καλύτερα τέτοιες γνωριμίες να αποφεύγονται, αν και καποιες φορές δεν ειναι στο χερι μας

συνήθως η πτωση φερνει ουκ ολιγα τραυματα και η κατασταση αλλοτε ειναι αναστρέψιμη κι άλλοτε όχι

καλησπέρα και φιλιά

panathinaeos said...

το χειλος του πηγαδιου, η αβυσσος, ο τρομος, το κενο, το απειροελαχιστο ενδιαμεσο αναμεσα στην πτωση και την ισορροπια, η ελλειψη ασφαλειας, το αμετρητο βαθος, ο τρομος που γινεται ποθος, και σφοδρη επιθυμια, η ενταση των στιγμων που κρατουν μια αιωνιοτητα μεχρι να ξαναβρεθουμε στην κανονικοτητα ...
για να παρουμε μιαν ανασα, να βαρεθουμε τη ζωη απο ολες τις πλευρες, και να ξεχυθουμε ξανα στα πηγαδια, τους γκρεμνους, τα αποκρημνα και κοφτερα βραχια, τις αφρισμενες θαλασσες για να παρουμε μιαν αλλη ανασα ζωης...

Nevum said...

Natalia,
No one likes falls per se. But without them there can be no rises. Of any sort.

Μαργαρίτα said...

η μεγαλύτερη μας δόξα δεν συνίσταται στην επιτυχία μας, αλλά στο να σηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε... αυτό είναι μαγκιά!

Όμορφη η γραφή σου!!

Σε καληνυχτώ ***

Pan said...

Καλησπέρα.

Μου θυμίζει εκείνο το "είναι ελεύθερη και κρύα και αχαλίνωτη η πτώση".

Από το μοναδικό, πιθανόν τραγουδάκι των Goin'through που πραγματικά σέβομαι.

Όπως επίσης και το The Call of Kthulu των Metallica.

Το οποίο στέλνω εντός ολίγου.

Pan said...

Εδώ είναι.

http://www.zshare.net/audio/541244112383c91a/

Σας περιμένει.

Aperispastos said...

Το ξέρεις ότι είμαι οπαδός της γραφής σου!

Έστω και καθυστερημένα
καλή χρονιά

Ra Ma said...

Έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες, οδηγούν στην άβυσσο. Πρώτα το φλερτ και μετά τα κομμένα γόνατα, η ελεύθερη πτώση στο κενό. Και όταν φτάνεις πάτο, ο τρόμος είναι το συναίσθημα που δεν θέλεις να νοιώσεις και θέλει δύναμη να ξανασταθείς στα πόδια σου, να πετάξεις.

Ίσως αυτό το φλερτ με το κενό να είναι μια παρόρμhση που προέρχεται από κατάλοιπα πληροφοριών στα γονίδια, τότε που πετούσαμε στον ουρανό και πηδάγαμε από δέντρο σε δέντρο, αν δεχθούμε τη θεωρία του Δαρβίνου. ;)

Natalia said...

παναθήναιε

σε παραδέχομαι
μόνο εσύ θα μπορούσες να βρεθείς από τα πηγάδια στους γκρεμνούς ( φοβερη η λέξη σου), κι από τις θάλασσες στην άβυσσο... μέσα σε μια μόνο στιγμή

καλησπέρα


blue wind

you are right sir
these are the "laws" of life

good evening to you


γεια σου μαργαρίτα

με τα αισιόδοξα σχόλια σου

ευχαριστώ και φιλιά


hi pan

και τα 2 τραγουδια ευπρόσδεκτα
ωραιο το call of Cthulu
σας ευχαριστούμε

κρυα και αχαλινωτη η πτωση ε?
πού εισαστε αυτο τον καιρό? σε άνοδο?


aperispastos

ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια
πού χαθήκατε?
καλη χρονιά και σε σένα


marc

μου αρεσε η τελευταια παράγραφος του σχολίου σου
αν φυγει κι αυτό το κατάλοιπο, δηλαδη αλοίμονο.
καλησπέρα από Μόσχα :)

faraona said...

Το καθημερινο φλερτ της ζωης με τον θάνατο...απο την ωρα που γεννιώμαστε ειμαστε μεσα σ ενα διαρκη κίνδυνο θανάτου.
Ο τρόπος που τον βιώνουμε καθορίζει την στάση μας για την ζωη και τις σχέσεις μας.
Καλο βραδυ Ναταλία μου.
Ευχομαι αυτη τη χρονια να εχεις ολα οσα επιθυμήσεις.

Sideras said...

Όμως ο πρίγκιπας στην παραμυθοχώρα την έψαχνε ακόμα …,την έψαχνε παντού . Ώσπου θυμήθηκε που την πρωτοσυνάντησε . Πήγε στο σκοτεινό πηγάδι ,είδε το χρυσό τόπι δίπλα του . Αμέσως κατάλαβε ….αμέσως . Πήρε το χρυσό τόπι στα χέρια του, το κοίταξε συνγκινιμένος . Σαν την καρδιά μου σκεφτικέ .Παιχνίδι χρυσαφένιο ,μα παρατημένο, άχρηστο . Υψώνει το τόπι και το ρωτάει . Θέλεις να σου φέρω αυτό που έχασες μέσα από το πηγάδι; Το τόπι έλαμψε ακόμα πιο πολύ στο άγγιγμα του φωτός. Μα δεν ήταν ποια βατράχι , ούτε υπήρχε ποια κακιά μάγισσα να τον μεταμορφώσει , ήταν άνθρωπος και οι άνθρωποι στα πηγάδια…. Έτσι αφού δεν μπορούσε να φέρει στο τόπι την πριγκίπισσα τους . Μπορούσε να πάρει εκείνο σε εκείνη. Πήρε λοιπόν αγκαλιά το τόπι και βούτηξε στα μαύρα νερά του πηγαδιού. Μα το τόπι αν και από χρυσό πάντα γυρεύει την αφεντικίνα του . Και λένε ότι είναι θέμα βαρύτητας η πτώση μα και η άνοδος . Σ’ αυτό το παραμύθι το σκοτεινό πηγάδι ήταν μια πύλη προς τον δικό μας κόσμο . Μάλλον από το άπειρο σκοτεινό σύμπαν ,λένε έπεσε μια γυναίκα και ένας άντρας, στο πατώ του πηγαδιού που δεν ήταν άλλο από μια σφαίρα, που ως τότε δεν φαινόταν, την γη. Και έμεινε λένε να αιωρήτε ένα χρυσό τόπι .Στον κόσμο μας το λένε ήλιο φωτίζει την κάθε μας μέρα , την κάθε δύσκολη μας μέρα . Και κάθε που κάνει τις βόλτες του το χρυσό τόπι βρίσκει ακόμα ένα μικρό τόπι για συντροφιά ,ασημένιο και χλομό να κρατά και αυτό συντροφιά μαζί με τα αστερία τις νύχτες στους απογόνους του ζεύγους. Από τότε στο πηγάδι υπάρχει στο τέλος του ένα φως. Που ζεσταίνει όλο ελπίδα και προσπαθεί να επουλώσει κάθε είδους πληγής.

Natalia said...

faraona

πολυ επικινδυναο αυτο το φλερτ...

καλησπέρα και πολλα φιλιά


sideras

φοβερό το κείμενο σου
το παιρνω και καποια στιγμη θα το βαλω σαν post, ιστορία από σένα

χρυσό τόπι...

καλησπέρα κι ευχαριστώ πολύ