η άνοδος και η πτώση...

There was thunder in the air on the night
I went to the deserted mansion atop
Tempest Mountain to find the lurking fear.

Some said the thunder called the lurking fear
out of its habitation, while others said
the thunder was its voice.


Ήταν πολύ βαθιά και σκοτεινά εκεί κάτω.
Δεν κατάλαβε πώς βρέθηκε εκεί,
δεν πήρε καν πρέφα πότε έχασε την ισορροπία της
και βούτηξε στο κενό.

Της άρεσε να κάθεται στο χείλος του πηγαδιού.
Κοίταζε με αναίδεια προς τα κάτω,
προσπαθούσε να διακρίνει το βυθό,
χαμογέλαγε στην ιδέα του απόλυτου σκοταδιού.

Ίσως γιατί ήταν σίγουρη,
πως ήταν ασφαλής στη θέση της.

Ώρες, μέρες, μήνες, κράτησε αυτό το φλερτ
με την άβυσσο.

Και δώστου τα βλέμματα στο κενό,
και να τα κοροιδευτικά γελάκια στο σκοτάδι,
ώσπου ένα βράδυ…

I am Memory, and am wise in lore of the past,
but I too am old. These beings were like the waters
of the river Than, not to be understood. Their deeds
I recall not, for they were but of the moment.
Their aspect I recall dimly, it was like to that of the

little apes in the trees. Their name I recall clearly,
for it rhymed with that of the river.
These beings of yesterday were called Man


Δεν θυμάται αν γλύστρησε,
ή αν την έσπρωξαν.
Δεν θα το μάθει ποτέ αυτό.
Αυτό που θυμάται καλά είναι η πτώση.
Ατελείωτη, βασανιστική…
Και προ πάντων ανεξέλεγκτη…

Και τότε, κατάλαβε για πρώτη φορά
τι είναι φόβος….

Τι είναι αυτό που σου παίρνει το μυαλό
και σε αφήνει αβοήθητη
να αιωρείσαι… να αιωρείσαι…

Οι κραυγές που ακούγονταν τριγύρω,
πάγωναν το αίμα.
Άλλοτε την έζωναν πύρινες φλόγες
και την έκαιγαν φριχτά
κι άλλοτε την τύλιγαν παγωμένες ανάσες
και την έκαναν να τρέμει τόσο πολύ…

Κι η πτώση συνεχιζόταν.
Κι ο τρόμος διαπερνούσε το σώμα,
την ψυχή, το νου…

Cthulhu still lives, too, I suppose, again in that chasm

stone which has shielded him since the sun was young.

His accursed city is sunken once more, for the Vigilant

sailed over the spot after the April storm;

but his ministerson earth still bellow and prance

and slay around idol-capped monoliths

in lonely places.

He must have been trapped by the sinking whilst within

his black abyss, or else the world would by nowbe

screaming with fright and frenzy. Who knows the end?

What has risen may sink, and what has sunk may rise.

Loathsomeness waits and dreams in the deep, and decay

spreads over the tottering cities of men. A time will come -

but I must not and cannot think!

Let me pray that, if I do not survive this manuscript,

my executors may put caution before audacity

and see that it meets no other eye.


Και κάποια στιγμή έφθασε στο βυθό του πηγαδιού.
Χωρίς αισθήσεις πια…
Χωρίς δύναμη να σαλέψει.

Και κοιμόταν για βδομάδες…
και βδομάδες… και βδομάδες…

The most merciful thing in the world, I think,
is the inability of the human mind to correlate
all its contents. We live on a placid island of ignorance
in the midst of black seas of infinity, and it was not meant
that we should voyage far.

The sciences, each straining in its own direction,

have hitherto harmed us little;
but some day the piecing together of dissociated
knowledge will open up such terrifying vistas of reality,
and of our frightful position therein, that we shall either

go mad from the revelation or flee from the light
into the peace and safety of a new dark age.


Τα μπλε και μωβ είναι H.P. Lovecraft
Tα γκρι δικά μου