Saturday, March 21, 2009

poetry... the music of the soul



Παγκόσμια ημέρα της ποίησης σήμερα
Και το γιόρτασα βλέποντας την ταινία
"Όταν ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε
τον Κωνσταντίνο Καβάφη"

Φοβεροί ποιητές και οι δύο, διάνοιες στο πνεύμα,
ιδιόρρυθμοι, φωνές διαχρονικές,
μυαλά ανοιχτα και δυνατές προσωπικότητες


Κι εδώ ένα ποίημα του Πεσσόα


Πάρε με, ω νύχτα αιώνια, στην αγκαλιά σου
Και γιο σου ονόμασέ με. Είμαι ένας βασιλιάς
Που με τη θέλησή μου εγκατέλειψα
Το θρόνο μου, από όνειρα και κούραση φτιαγμένο.
Το σπαθί μου, βαρύ για τα κουρασμένα μπράτσα μου,
Σ’ αρρενωπά κι ήρεμα χέρια παρέδωσα.

Σκήπτρο και στέμμα –τα ’φησα
Στον προθάλαμο, στο δάπεδο κομμάτια.
Την πανοπλία μου, τόσο ανώφελη,
Τα σπιρούνια μου, με το μάταιο κουδούνισμά τους
Τ’ άφησα πάνω στα κρύα σκαλοπάτια.

Αποδύθηκα την πραγματικότητα, ψυχή τε και σώματι,
Κι επέστρεψα στην κρύα και ήρεμη νύχτα
Σαν το τοπίο όταν αργοπεθαίνει η μέρα.


Και το "όσο μπορείς" του Κωνσταντίνου


Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την,
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική.

3 comments:

Roadartist said...

Πολυαγαπημένοι και οι δύο..
Το καλοκαίρι πέρασα αρκετές στιγμές με το "Βιβλίο της Ανησυχίας" υπογραμμίζοντας φράσεις, και θαυμάζοντας το πνεύμα του Πεσσόα.. Τον Καβάφη τον λατρεύω χρόνια.
Ωραία ήταν η ταινία δηλαδή.. Εγώ σήμερα πήγα σε μια έκδηλωση στο Μουσείο Μπενάκη για το Ρίτσο.. πάρα πολύ όμορφα ήταν.. Φιλάκια!

Natalia said...

roadartist

εγω τον Πεσσόα δεν τον πολυγνωριζα,
αλλά μετα την αποψινή ταινία κάθισα και διάβασα και εμεινα εκπληκτη με τα 72 πρόσωπα του...

Ο Καβαφης ειναι ο αγαπημενος μου

ναι, η ταινια ηταν πολυ καλή.
Α! δεν το ηξερα για το Ριτσο, τελευταια διαβαζω πολυ τα ποιηματα του

εχεις φιλακια κι απο δω...

panathinaeos said...

ποσο προκλητικα τα λογια " η ανωφελη πανοπλια, το ματαιο κουδουνισμα των σπηρουνιων"!
μας προσκαλουν να ειμαστε αυτο που ειμαστε και οχι το κατι "δηθεν", μια κιβδηλη κακοαντιγραφεισα εικονα...
και να αντικρυσουμε καταματα αυτο τον εαυτο μας, αφαιρωντας τα γυαλια του ναρκισσου ή του δικαστη...
οπως ανθιζει μια παπαρουνα στο λιβαδι