αυτόχειρας μύθος...

“Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, υπάρχει άλλη
πιο ωραία από μένα?”

Κάποτε έστρεψε το βλέμμα
σ’ ένα νυχτερινό ουρανό…
Κι αυτός έριξε πάνω της τ’ αστέρια
και τρύγησε το γέλιο της ψυχής της

Κέντησε με βροχή το όνομα της
και με τους ήχους του, τη μάγεψε…

“Όχι, δεν είναι άλλη πιο όμορφη από μένα…
Έλα, γλυκέ μου καθρέφτη, την αλήθεια θέλω,
έλα, πες μου… ”

Μυριάδες όργανα παίζανε θείες μουσικές
Και εναλλάσσονταν τόνοι και ημιτόνια,
καθώς διέσεις και μινόρε προσπαθούσαν
να σχηματίσουν τη μορφή της…


“Mα πώς μπορεί να υπάρχει άλλη πιο ωραία
από μένα? Να, κοίτα τα μάτια μου, τα μαλλιά
μου, τα χείλη μου… ”

Ναι, το σκοτάδι έχει μαγεία
μα μπορεί κι άγριο να γίνει…
Κι ο ουρανός τ’ αστέρια να μαλώσει
που φοβισμένα τρέξαν να κρυφτούν…

“Δεν σου ξαναμιλάω… κι ούτε θα σε ξαναρωτήσω!
Γιατί με παιδεύεις κακό καθρεφτάκι?
Με βασανίζεις… ”

Σαίτες φλογερές τον ουρανό διασχίζουν
Κι ανάμεσα τους ξεχωρίζουν…

Το παραλήρημα της βροχής…
Το φωτοστέφανο του ήλιου…
Η γαλήνη της ερημιάς της…
Και η ζωντάνια της γοητείας της

“Το ήξερα, το ήξερα, πως στο τέλος θα το
παραδεχτείς…
Ευχαριστώ καθρεφτάκι μου.
Ώστε είμαι η πιο όμορφη! ”

Ζήλεψε την ομορφιά της άνοιξης που πέρναγε κοντά…
Έκπληκτα μάτια σ’ αναζήτηση ονείρων,
φωνή που χάιδευε συνείδηση κι αισθήσεις,
τόσες αισθήσεις, όσες χρειάζονται
να πλέξουν το μυστήριο…