the seven veils dance… (ή η αβάσταχτη ελαφρότητα των πέπλων και του βιολιού )...

Από μακριά, πολύ μακριά έφθανε η μουσική,
κι ήταν στο νου του ερέθισμα και χάιδεμα στ’ αυτιά
Σαν να τον σπρώχνει ένοιωσε, δύναμη μαγική
κι απόρησε, ποιός νάπαιζε μεσ΄ στη ζεστή νυχτιά…

Ήταν το βήμα του ταχύ στην έρημη πλατεία
και βιαστικά προσπέρασε των δένδρων τη φρουρά
Κι είδε τι είναι όνειρο κι αισθήσεων πανδαισία,
εκεί, στου φεγγαριού το φως, για πρώτη του φορά…

Μέσα σε πέπλα αέρινα, πολύχρωμα κι αιθέρια,
που τυλιγμένα αγκάλιαζαν το θεικό κορμί,
γυναίκα ήταν που χόρευε με συντροφιά τ’ αστέρια
κι έπαιζε μ’ ένα μαγικό κατάμαυρο βιολί…

Κι έμεινε ακίνητος, βουβός, μπροστά σε τέτοια θέα
Και τότε αυτή τον πρόσεξε! Για λίγο σταματά…
«Πάρε το κόκκινο» του λέει «να μείνω πάντα νέα»
Και πριν αυτός αντιληφθεί, το πέπλο του πετά…

Πάλι αρχίζει το χορό και παίζει μαγεμένα
Κι όταν σε λίγο τη ρωτά «ποιά είσαι», τότε αυτή,
«Πάρε το μπλε του έρωτα» φωνάζει απελπισμένα,
προτού στης ζάλης τη χαρά, ξανά να βυθιστεί…

Σκλάβος αυτός της χάρης της, δούλος της ομορφιάς της,
τα πέπλα αρπάζει και κοιτά χωρίς αναπνοή,
το κίτρινο της θύμησης, το ροζ της ξενοιασιάς της,
το πράσινο για τ’ όνειρο, λευκό για τη ζωή…

Και ξάφνου εκείνη ακίνητη με μαύρο πέπλο μένει
Και του πετάει το βιολί με δύναμη στα χέρια
Κι αυτός κάποιο σινιάλο της ανέλπιδα προσμένει
ν’ ανοίξει αμέσως τα φτερά και να τη βρει στ’ αστέρια…

Αυτή χαμογελώντας του το μαύρο πέπλο βγάζει
«Μαύρο για σένα σήμερα», γλυκά του ψιθυρίζει
Απλώνει αυτός στο μέρος της, «ποια είσαι » της φωνάζει
«Σαλώμη του αύριο και του χθες, που θα σε στιγματίζει»…

όπως πάντα, γραμμένο on impulse…