ημερολόγιο καταστρώματος...

Δεν έλεγε να την αφήσει αυτός ο φοβερός εκνευρισμός
που την είχε κυριεύσει από το πρωί, μαζί κι η θέληση
για αποχή από οτιδήποτε είχε πάνω του την ετικέτα
«συμβιβασμός», κι αυτή η πρωτοφανής άρνηση που
σημάδευε κάθε της σκέψη ήταν ακριβώς σαν ένα βουβό
κύμα, που ξαφνικά τάραζε τα ήρεμα νερά της νωτιαίας
ζώνης κι έπεφτε με ορμή, κάπου μεταξύ λογικής και
φαντασίας, αχ πόσο περισσότερο προτιμούσε την περιοχή
του μεσαίου προμετωπιαίου φλοιού, που της επέτρεπε να
σκέφτεται πιο αγαπητά της πράγματα, όπως μνήμες του
υποσυνείδητου, που δεν της έφερναν ποτέ αντιρρήσεις,
μόνο εκτελούσαν διαταγές, αλλά αυτά ανήκαν πια στο
παρελθόν, τώρα ο εγκέφαλος λειτουργούσε μόνο για να
εξυπηρετήσει ένα και μόνο σύστημα, την επιβίωση, και
οι αρνητικές σκέψεις ενισχυμένες με περίσσεια ενέργειας,
ανέδυαν τους απόλυτους φόβους στην επιφάνεια, κι αυτή
ήταν σίγουρη πως μόνο ο προγραμματισμός μυαλού θα

την έσωζε, αφού θα αποθήκευε τις πληροφορίες στο

ασυνείδητο, θα την βοηθούσαν οι νευρώνες σε αυτό, και

θα έστελναν με τις ενδορφίνες τα μηνύματα σε όλο το

σώμα, να σταματήσει ο πόλεμος, να ηρεμήσει η θάλασσα

του στρες, και μετά θα αναλάμβανε ο υποθάλαμος να

στείλει την οξυτοκίνη, για να σώσει ό,τι συναισθήματα

υπήρχαν στα παγωμένα νερά ,
λαβωμένα μεν, ζωντανά δε …

Κάπου στον ορίζοντα είδε μια μικρή ακτίνα ήλιου,
ή νόμισε πως είδε
κι απελπισμένα άρχισε να σκαρφαλώνει στο κατάρτι…

«Θα πρέπει να είμαι εξαντλητικά κουρασμένη σήμερα»
σκέφτηκε, καθώς άπλωσε τα μακριά της πόδια πάνω
στο γραφείο και ακούμπησε τα καστανόξανθα μαλλιά της
στην παλιά μα τόσο αγαπημένη πολυθρόνα...

υγ καλό καλοκαίρι...