Sunday, June 21, 2009

το δικό μου top 10 (Νο 3)



Και ναμαστε στην τελική τριάδα…

Νο 3… «Madonna και miles away…»





Το νησί είναι η Σαντορίνη
Σκαρφαλώνω τα βράχια στην αγαπημένη Οία,
προσπαθώ να βρω την καλύτερη θέση
ανάμεσα στις λευκές στέγες για να μη χάσω
ούτε δευτερόλεπτο από μια ακόμα αξέχαστη δύση…

Κι ύστερα τρέχω στα Φηρά, βλέπω τη Θηρασία
απέναντι, ψάχνω να δω μην ξύπνησε το ηφαίστειο,
μετά κατευθείαν στο Φηροστεφάνι, στο
Ημεροβίγλι, στο όνειρο…

Σκέφτομαι πως η θάλασσα στο Καμάρι και
την Περίσα θα με περιμένει το πρωί…
Για την ώρα θέλω να πιώ κρασί της Μεσαριάς…
Και να ακούσω Bruckner στο Franco’s cafe…





Οι στίχοι του Ζυλ Συπερβιέλ

Οι κυρίες με τα μαύρα πήραν το βιολί να παίξουν
με τη ράχη γυρισμένη στον καθρέφτη

Ο άνεμος σβηνόταν όπως τις παλιές ημέρες
για ν’ ακούσει μουσικές σκοτεινιασμένες

Τότε ξάφνου μια μεγάλη λήθη συνεπήρε το βιολί
που είχε σιωπήσει μες στων γυναικών τα χέρια

σα γυμνό παιδί που αποκοιμιέται
στα φυλλώματα των δέντρων

Τίποτα δεν ήρθε για να ζωντανέψει πάλι
το μαρμάρινο βιολί και τ’ ασάλευτο δοξάρι

Τότε μέσα στου ύπνου τ’ αστροφωτισμένα βάθη
σφύριξε στ’ αυτί μου κάποιος
«συ μονάχα θα μπορέσεις,
ξύπνησε κι έλα γοργά το βιολί να ζωντανέψεις»…




Αφιερωμένο στις φίλες μου
και σ’ όσους έζησαν τέλειες καλοκαιρινές
στιγμές στη Σαντορίνη…

4 comments:

Blue Wind said...

Nice poem of Συπερβιέλ. Santorini is simply the best. Nothing comes even close. It is THE single best view anywhere on earth. The very best spot on the planet.

panathinaeos said...

η σαντορινη ειναι το νησι που στο επακρο απορροφα την ψυχη και το πνευμα, και αφηνει το εωλο κορμι να πηγαινει εδω κι εκει
οι στιγμες ειναι μεταστατικες και οι μεταβασεις απαλες
οσο εντονος μπορει να ειναι ο ηλιος τοσο απαλο ειναι το χαδι του τοπιου που επιβαλλεται σε ολα τα αλλα, και τα μεταφερει στο παρασκηνιο, ειτε σαν καποιο θολο χρωμα, ειτε σαν καποιο μονοτονο απροσδιοριστο ηχο
στη σαντορινη μπορεις να καταλαβεις αν πραγματικα ο/η συντροφος σου ειναι συντροφος ζωης η οχι!
η δοκιμασια ειναι αλαθητη και επωδυνη
αλλα λυτρωτικη

Roadartist said...

Γαλήνη, αυθεντικότητα, συνάντηση αποκαλυπτική με την ψυχή σου..

Μερικές φορές σκέφτομαι τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς τα νησιά της.. τι θα ήμασταν εμείς ως άνθρωποι δίχως ταξίδια..

Natalia said...

blue wind

I am glad that Santorini has "travelled" on the other side of the planet :)

Its surely a winner, when it comes to natural beauty

I am also glad you spotted the poem of Supervielle.I wonder which of the poems up to now impressed you more...


παναθήναιε

πιστωνεις ή χρεώνεις το νησί, με μεγάλη ευθύνη...

παρουσιαζεις μεγαλες αντιθεσεις, το εντονο και απαλό κυριαρχουν στην περιγραφή, κι αυτό μ' αρέσει, γιατί κάτι που σε σημαδευει εντονα στο νησί, αυτόματα το κανεις πιο απαλό, κρατώντας ετσι τις ισορροπίες...

όσο για τη δοκιμασια που αναφερεις, μην την κανεις ποτέ στη Σαντορινη... σιγουρα θα ειναι αλάθητη, αλλά θα σου στερήσει την απόλαυση της μαγείας του νησιού...


roadartist

γι' αυτη τη συνάντηση με την ψυχή, ειμαστε παθιασμενοι με τα νησια μας... και σίγουρα ειμαστε πολύ τυχεροί

χωρίς ταξίδια? δεν μπορώ να μας φανταστώ... ας είναι και ταξίδια του νου κάποιες φορές