το δικό μου top 10... (No 9)

Για σήμερα…

Νο 9… «Μην κάνεις πως δεν θυμάσαι…»

Το νησί είναι η Σκιάθος
Από τη Χώρα, ως τα Λαλάρια και τις Κουκουναριές,
νιώθω τον ήλιο να με οδηγεί στα κρυστάλλινα νερά,
αφήνοντας τα ίχνη μου στη χρυσαφένια άμμο…

οι στίχοι του Κόμη Λωτρεαμόν

Γερο – Ωκεανέ με τα κρυστάλλινα σου κύματα,
μοιάζεις, κρατώντας τις αναλογίες, μ’ εκείνες τις
γαλαζωπές ραβδώσεις όπου θωρεί κανείς να ‘χουν
οι ναυτικοί στην πληγιασμένη τους τη ράχη.

Μια τεράστια απεραντοσύνη είσαι, απλωμένη πάνω
στο κορμί της γης. Στο πρώτο σου τ’ αντίκρισμα, ένας
σιγανός λυπητερός αέρας, που θα τον έλεγε άλλος
ψιθυρητό της αύρας σου της απολαυστικής, περνάεb
αφήνοντας αχνάρια άσβηστα μες στη συγκλονισμένη
ως τα κατάβαθα ψυχή

και ξυπνάει στη θύμηση κεινών που σ’ αγαπάνε, τα
τραχιά ξεκινήματα του ανθρώπου, τότες που πρωτόνιωσε
τον πόνο, τον πόνο που πιά δεν τον αποχωρίστηκε ποτέ.

Σε χαιρετώ, Γερο – Ωκεανέ!