Χρωματισμοί (3. το γαλάζιο του παρελθόντος)

Η πτώση στην άβυσσο
συνέβη τη μοναδική στιγμή
που τράβηξε το βλέμμα της
μακριά από την ήρεμη γαλάζια θάλασσα…

Η έλξη που άσκησε
ένας απόλυτα ερωτικός πομπός,
σημάδεψε τη γνώση…

Και οι ψευδείς αντιλήψεις ενός δέκτη πόθου,
παρέσυραν σε ανάμνηση
κάποιων παράφορων λόγων
της ψυχής…

Η λαγνεία
που αναδύθηκε
σαν ανταρσία στο πάθος,
άγγιξε τη σάρκα δύσπιστα…
σχεδόν ολέθρια

Και το παράτολμο γαλάζιο τραγούδι
έγινε ξαφνικά
φοβισμένο, θλιβερό, ανούσιο…

Προκλητικά
η Διοτίμα
φανερώθηκε πάλι σαν ιέρεια,
που μυστηριακά
τον μύησε στη θεσπέσια ιδέα,
για ακόμη μια φορά…

Κλείνοντας τα μάτια του
κι ακούγοντας μόνο τους θορύβους του χρώματος,
βύθισε το παρελθόν
στην αναπόφευκτη παγίδα της σκέψης της…

Σε μια πανδαισία του έρωτα,
έσμιξαν χρόνος και χρώμα,
ύλη και φαντασία.
αλήθεια και πλάνη…

υγ το μυστήριο που κρύβει η σύνθεση

Τοκάτα και Φούγκα, συνδυάστηκε
απόλυτα με το περιεχόμενο των στίχων μου.
Η στυλιστική παρουσίαση και το άκουσμα ενός
μοναδικού πρελούδιου, γεμάτου μέχρι το χείλος-τέλος
με αρμονία, με ταρακουνάει πάντα.

Η έλλειψη αντιθέσεων στο ρυθμό και η διαφορετικότητα
από όλες τις άλλες συνθέσεις του Bach, το καθιστούν
μοναδικά εκκεντρικό στα μάτια μου.

Τελικά, το λατρεύω, γιατί ακούγοντας το, νιώθω
απέραντη ευχαρίστηση, έχοντας την αντίληψη
ότι δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται,
αλλά κάτι πιο σκοτεινό…
that can accompany me perfectly,
to my most profound journeys…
Εξαίσιο… Αριστούργημα…