θλίψη...

Αναρωτιέμαι πώς ορίζεται η κοινωνική δημοκρατία
και αν πρακτικά μπορεί να υφίσταται στη χώρα μας,
ή θα πρέπει να αρκεστούμε στους παραδοσιακούς,
θεωρητικούς, προοδευτικούς ορισμούς.

Αναρωτιέμαι πώς διασφαλίζεται η κοινωνική ελευθερία,
η κοινωνική πρόοδος και ανάπτυξη σε ένα σύγχρονο
δημοκρατικό κράτος, ή θα είμαστε έτοιμοι οποιαδήποτε
στιγμή να υποστούμε τα πυρά.

Τέλος αναρωτιέμαι πώς ο σεβασμός της ανθρώπινης
προσωπικότητας, αξιοπρέπειας και κυρίως ζωής,
μπορεί πραγματικά να αποτελέσει θεμέλιο λίθο
της κοινωνικής δημοκρατίας, ή απλά ο πολίτης
είναι κάθε στιγμή εκτεθειμένος στην επίδειξη δύναμης
κάποιων…

Η φράση «τυφλό χτύπημα» ξεπερνάει έναν απλό
εφιάλτη, η «βάφτιση» των όπλων που

χρησιμοποιήθηκαν σε όπλα-σφραγίδες σηματοδοτεί ένα

νοσηρό παρόν και ίσως μέλλον, οι 100 σφαίρες που

γάζωσαν σώματα νέων ανθρώπων και μετέτρεψαν μια

γειτονιά της Αθήνας σε πεδίο μάχης, θα βρίσκονται για

πολύ καιρό στις ψυχές όλων μας…

Ο φόβος δεν θα πρέπει να αποτελέσει στοιχείο της
καθημερινότητας μας. Δεν είναι μόνο λύπη που ένιωσα

για το συγκεκριμένο γεγονός, οι έντονες σκέψεις
που ακολούθησαν, με έκαναν να αντιληφθώ πως η
ενεργή συμμετοχή του πολίτη, η έκφραση των
προβληματισμών και ανησυχιών του και η εκπαίδευση

του στις αρχές της δημοκρατικής παιδείας, πιθανόν να

βοηθήσουν στην εξάλειψη αρρωστημένων πράξεων,

που μόνο «πολιτικές» δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν…

Σήμερα τα ποσοστά του αναλφαβητισμού μειώνονται
συνεχώς παγκοσμίως, όμως ο πολιτικός και κοινωνικός
αναλφαβητισμός, που μας οδηγεί στη ζωή του καναπέ,
θεριεύει…

Ίσως θα πρέπει να σηκωθούμε και να περπατήσουμε,
έστω και λίγο…

“Mama put my guns in the ground

I can't shoot them anymore

That cold black cloud is comin' down

Feels like I'm knockin' on heaven's door…”