το κίτρινο της αντίθεσης...

Shining as a true daughter of Vesper, she always
laughed when the veil of night covered the earth…

Πρόβαλε μέσα από τα πυκνά δέντρα.
Αν και το σκοτάδι είχε πέσει από ώρα, την είδε αμέσως.
Καστανή, κοντά μαλλιά με φράντζα, μέσου ύψους,
όχι πολύ αδύνατη. Είχε κάτι επάνω της που τραβούσε
την προσοχή. Ισως το βάδισμα της, η φυσική χάρη της,
ίσως το μακρύ ίσιο μαύρο φόρεμα με τη φαρδιά ζώνη,
ή ίσως η λάμψη που εξέπεμπε…

«Κορίτσι του δάσους…» σκέφτηκε αυτός…
Δεν ήταν από τα μέρη του.
Στα χέρια της κρατούσε μια πανέμορφη νεράιδα…

Moving on the dark side of her existence, she danced
on the peculiar sounds of destruction…

Τον πρόσεξε που καθόταν στη γωνία του δρόμου,
με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο του κτιρίου.
Της έκανε εντύπωση το πρόσωπο του. Μελαχρινό,
με καστανά λίγο σγουρά μαλλιά μέχρι το σβέρκο,
και κάπως σκληρά χαρακτηριστικά. Φορούσε μαύρο
βαμβακερό παντελόνι, γαλάζιο πουκάμισο και
είχε ριγμένο στον ώμο του μαύρο δερμάτινο μπουφάν.

«Παιδί της πόλης…» σκέφτηκε αυτή…
Δεν ήταν από τα μέρη της.Στο χέρι του κρατούσε

ένα πλαστικό τριαντάφυλλο…

Following the voice of an immense insane pleasure,
she threw herself in the deep traps of deliverance…

Προχώρησε προς το μέρος της μαγνητισμένος.
Το βλέμμα του έμενε καρφωμένο πάνω της.
Το χέρι του έσφιξε το πλαστικό τριαντάφυλλο…

Προχώρησε προς το μέρος του ήρεμα.
Το βλέμμα της ακούμπησε απαλά στα μάτια του.
Το χέρι της χάιδεψε την εύθραυστη νεράιδα…

Intimate thoughts and rain of golden stars
falling between unsteady steps,
made him quite nervous…
made her tremendously beautiful…

the plastic rose wilted…
the fairy flied…

υγ το τραγούδι που ακούτε μου αρέσει
παρα παρα παρα πολύ…
Θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα, αν όχι
το καλύτερο που έχω ακούσει τους τελευταίους
μήνες…

O… ήχος,
τέλεια χορευτική μουσική,
και μια φοβερή ευχαρίστηση στο μυαλό…

ναι, αυτό είναι…
φοβερή ευχαρίστηση στο μυαλό…
αυτό που μου λείπει αυτό τον καιρό…

ποιος θέλει να χορέψει?

να φωνάξω τη ντολόρες?…