the return...

«Ξέρω δυο λίμνες ξωτικές, δυο λίμνες αδερφάδες

με του χωριού, με του νερού, με του χλωρού τα κάλλη.

Για ονειροπλέκτες έρωτες και για τραγουδιστάδες.

Τη λίμνη τ΄ Αγγελόκαστρου του Βραχωριού την άλλη.»

Ηταν ξημερώματα Χριστουγέννων…
Πώς βρέθηκε στις ανατολικές πλαγιές του
Παναιτωλικού, δεν μπόρεσε ποτέ να θυμηθεί.
Ηταν σαστισμένος, γιατί ενώ το σώμα του έσερνε
τις εμπειρίες της ζωής του, το μυαλό του είχε μείνει
στα 10 του χρόνια.

Ο χωματόδρομος μπροστά του δεν ήταν βατός.
Περπατούσε με δυσκολία στο δάσος. Σε λίγο άρχισε
να ρίχνει χιόνι, που ολοένα γινόταν πιο πυκνό. Τα
καταπράσινα έλατα γύρω του φόρεσαν τα λευκά τους.
Ηταν στα 1500 μέτρα υψόμετρο, έκανε φοβερό κρύο,
ο ουρανός ήταν ξάστερος.

Του έκανε εντύπωση πόσο καθαρός ήταν ο ουρανός,
σχεδόν κρυστάλλινος. Ένα σημαδεμένο μονοπάτι πιο
πέρα, τον κάλεσε να το ακολουθήσει, κι έτσι χωρίς
σκέψη κατευθύνθηκε ανατολικά και περνώντας από
ένα μικρό μαντρί είδε τα κόκκινα σημάδια στις
πέτρες και τα βράχια.

Σταμάτησε για λίγο. Σκέφτηκε ότι πίσω του ήταν τα
Όρη του Βάλτου και ανατρίχιασε. Μα πώς βρέθηκε
σ’ αυτά τα μέρη! αναρωτήθηκε και πάλι…

Μπροστά του είδε ένα λούκι, πέρασε γρήγορα μέσα
απ’ αυτό και βγήκε ακριβώς κάτω από την κορυφή,
σ΄ ένα μοναδικό αλπικό λιβάδι. Ξαφνικά ο χρόνος
πραγματικά σταμάτησε. Το συναρπαστικό τοπίο τον
αιχμαλώτισε. Η άγρια ομορφιά που έβλεπε γύρω του,
καθώς οι πρώτες ανάσες της αυγής απλώνονταν στη
γη, ήταν υπέροχη.

Τώρα περπατούσε πιο γρήγορα, σχεδόν έτρεχε.
Και να, δυο ώρες μετά το ξεκίνημα, ακουμπούσε τα
πόδια του στην κορυφή. Ο Κατελάνος ή αλλιώς
κυρα Βγένα στα 1900 μέτρα, τον καλοδέχθηκε…

Γύρισε και κοίταξε προς τα κάτω. Του κόπηκε
σχεδόν η αναπνοή.
Η Τριχωνίδα, η πιο μεγάλη λίμνη, η μαγευτική,
γεμάτη από πανδαισίες χρωμάτων, που αγκαλιάζουν
το γαλάζιο της και στέλνουν τις μυρωδιές της στον
ουρανό, ήταν στα πόδια του. Θυμήθηκε πόσα
λουλούδια έχει γύρω της αυτή η λίμνη!
Ανεμώνες, ίριδες, κυκλάμινα και φοβερές ορχιδέες.
Εκλεισε τα μάτια του και είδε τα λευκά νούφαρα να
στολίζουν τα νερά… Κρίμα που δεν ήταν άνοιξη,
σκέφτηκε. Αλλά όχι! Τώρα θαύμαζε κάτι διαφορετικό.

Ανοιξε γρήγορα τα μάτια του. Είδε βόρεια τον
Αμβρακικό. Είδε και το χωριό Μυρτιά με τους
πορτοκαλεώνες του! Είδε και τον εαυτό του να
τρέχει στις όχθες της λίμνης και να βρέχει τα
πόδια του στα ρυάκια που σχηματίζονταν από τα
χιόνια που έλιωναν κι έπεφταν ορμητικά στην
Τριχωνίδα

Ακουσε ένα θόρυβο από πάνω του κι είδε ένα
χρυσαετό να σκίζει περήφανα τον αέρα. Το χιόνι
είχε πυκνώσει τώρα πολύ. Έσφιξε το παλτό του
πάνω του κι έτριψε τα χέρια του μέσα από
τα μάλλινα γάντια. Ψηλά στον ουρανό, νόμισε ότι
είδε μια λάμψη, και χαμογέλασε.

«Λες να υπάρχει και το αστέρι?» σκέφτηκε.

Έβγαλε από την τσέπη του το μικρό μεταλλικό
φλασκί με το ακριβό μπράντυ.

«Χαρούμενα Χριστούγεννα, όπου και να βρίσκομαι»
φώναξε δυνατά
Και ήπιε μεγάλες γουλιές από το ποτό.

Ήξερε ότι σε λίγο θα ξυπνούσε κάπου πολύ μακριά,
αλλά δεν τον ένοιαζε

Τώρα, μετά από πολλά χρόνια, ζούσε το όνειρο…

Υγ και θυμηθείτε…
η μαγεία των Χριστουγέννων
θα υπάρχει πάντα
όπου και να βρίσκεστε στον πλανήτη…
Χρόνια Πολλά