classic...

Be patient in one moment of anger
and escape a hundred days of sorrow…

Αχ!

«Είναι η ώρα που το αηδόνι κελαηδάει
και οι ερωτευμένοι ανταλλάσσουν όρκους αγάπης,
ενώ το απαλό αεράκι και το νερό ηχούν
σαν μουσική στ’ αυτιά των μοναχικών»

Ηταν οι παραπάνω στίχοι του λόρδου Βύρωνα,
ήταν η παθιασμένη κορύφωση της μουσικής,
ήταν η απαίσια διάθεση μου,
που έκαναν τη Σουίτα Φαντασία για δύο πιάνα
του Σεργκέι Ραχμάνινοφ, να ηχήσει τόσο δυνατά
μέσα μου και να μου περιγράψει έντονα εικόνες
και συναισθήματα…

Ωραία ξεκίνησε η βραδιά στο μέγαρο μουσικής,
σκέφτηκα. Σε λίγο θα κλάψω…

Οι αδελφές Onder φάνηκαν δυναμικές από την
αρχή. Ανερχόμενα αστέρια από τη γειτονική
Τουρκία, ήρθαν να μας εντυπωσιάσουν.

Μετά το τέλος της Φαντασίας, δεν πρόλαβα
να πάρω ανάσα. Οι πρώτες νότες της Ουγγρικής
Ραψωδίας του Liszt με αποτέλειωσαν.
Τσιγγάνικη μελωδία σε όλο της το μεγαλείο.
Αργή και επιβλητική στην αρχή, ακολουθούμενη
από μέρος αυξανόμενης έντασης, μέχρι να φτάσει
στη φοβερή σολ μείζονα.

Εδώ πια ήμουν έτοιμη να παραδοθώ στο μοιραίο.
Η οροφή της αίθουσας απομακρυνόταν όλο και
πιο πολύ, σε λίγο λες και θα μπορούσα να δω τα
λιγοστά αστέρια στον νυχτερινό ουρανό.

Φοβήθηκα.

Χειροκρότησα τώρα. Οι αδελφές Onder
αναδεικνύονταν σε ταλέντα.

Μετά το διάλειμμα έμελε να ζήσω την παγανιστική
τελετή για τον εξευμενισμό των θεών της άνοιξης.
Η ιεροτελεστία της άνοιξης για δύο πιάνα.
Καταπληκτικό έργο του Ιγκόρ Στραβίνσκυ, που το
είχα απολαύσει πριν μερικά χρόνια με τα μπαλέτα
Μπεζάρ. Εργο «τρέλας» το λέω, κάθε φορά που το

ακούω. Χθες τα είχα παίξει τελείως. Θυμήθηκα

τη φράση του Ντεμπυσύ προς το Στραβίνσκυ

«Πόσο πολύ επεκτείνονται τα όρια του επιτρεπτού

στην αυτοκρατορία του ήχου με αυτό το έργο».

Με το τέλος του κομματιού, πήρα μια βαθιά ανάσα

και χάθηκα πάλι αμέσως σε μια άλλη φοβερή μουσική

σύνθεση.

Το Lutoslawski τον είχα ακουστά μόνο, μέχρι που ένας

φίλος μου τον «σύστησε». Οι παραλλαγές πάνω σε ένα

θέμα του Παγκανίνι για δύο πιάνα, είναι ένα σύντομο

κομμάτι, γραμμένο το 1941, που χρησιμοποίησε ένα

Καπρίτσιο του Παγκανίνι σαν θέμα. Το πρωτόπαιξε

ο ίδιος ο Lutoslawski με τον Αντρέι Πάνουφνικ στα

καφέ της Βαρσοβίας για το μεροκάματο.

Φοβερά απαιτητικό έργο, εντυπωσιάζει αλλά

ταυτόχρονα διαθέτει και σύγχρονη μουσική γλώσσα.
Σημαντικό έργο του 20ου αιώνα.
Μου άφησε μια πικρή γεύση… αλλά όμως με ταξίδεψε

μακριά… πολύ μακριά…

Με τους τελευταίους ήχους επέστρεψα στην αίθουσα
και χειροκρότησα δυνατά.

Η Φερχάν και η Φερζάν Εντέρ δικαίωσαν τα βραβεία
που έχουν πάρει παγκοσμίως. Ομορφες κοπέλες, με
αέρα Ευρώπης, μεγάλο ταλέντο, και άνεση σε όλα τα
είδη του ρεπερτορίου.

Αρεσαν στο κοινό.
Τις ξανάφερε στην αίθουσα για να παίξουν Libertango
του Astor Piazzolla και Alaturka του Mozart.

Βγήκα στη Λ. Βασ. Σοφίας πιο ανάλαφρη αλλά πολύ
σκεπτική. Τελικά η κλασσική μουσική μου ταιριάζει,
ακόμα και στη λύπη.

Υγ Αυτό το post και τις φωτογραφίες τα έχω

υποσχεθεί και τα αφιερώνω σε ένα εξαιρετικά

ευφυή άνθρωπο και φίλο που έχει δυο αδυναμίες…
τις Τουρκάλες … και την κλασσική μουσική…
(α! και τη σπανακόπιτα)
Για σένα λοιπόν… που με μύησες στην ρομαντική
μουσική σχολή…