fake perceptions...

Από τότε που θυμάται τον εαυτό της
την φωνάζουν… Εσμεράλδα…
Κάποιος στην ομάδα τους, της είπε κάποτε ότι
αυτό οφείλεται στα σμαραγδένια μάτια της…
Μια ηλικιωμένη από την ίδια φυλή, της εξήγησε
ότι από μικρή τρελαινόταν να τυλίγει στο λαιμό
της ένα πράσινο μαντήλι, που την έκανε να
φαντάζει ολόκληρη σαν σμαράγδι…
Ποιος ξέρει…
Ο,τι και νάναι, το όνομα αυτό την σημαδεύει…


Ήταν 5 το απόγευμα όταν βγήκε από το μεγάλο
κτίριο, που στέγαζε τα γραφεία της εταιρείας
και κατευθύνθηκε προς το αυτοκίνητο του.
Ήταν μόνο 5 το απόγευμα, αλλά το σκοτάδι
είχε ήδη αγκαλιάσει την πόλη. Την πόλη αυτή,
που τόσο απεχθανόταν μα και τόσο αγαπούσε.
Η ομίχλη άρχισε να καλύπτει τα κτίρια και να
δηλώνει επιβλητική την παρουσία της.

Θυμάται ότι πάντα ταξίδευαν, ένα μεγάλο
μπουλούκι να τραβάει την προσοχή, και να
αντιμετωπίζεται με υποψία από τους άλλους…
Δεν μπορούσε σχεδόν ποτέ να ενταχθεί σε μια
κοινωνία κανονικών ανθρώπων. Ηταν όμως
πάντα περήφανη για τη φυλή της.

Μεγαλώνοντας, συνέχιζε να ακολουθεί το ίδιο
στυλ ζωής. Δεν μορφώθηκε ποτέ, δεν πήγε ποτέ
σε σχολείο, αν και πάντα βρισκόταν στα χέρια της
κάποιο βιβλίο. Ο γερο Μάρκο της είχε μάθει να
διαβάζει και του το χρωστάει πάντα, ώρα του
καλή, όπου και νάναι.


Στο μυαλό του ήρθε μια λέξη που συνήθιζε να
λέει για το τοπίο με ομίχλη…
Χαμογέλασε, κούμπωσε το παλτό του μέχρι το
πηγούνι και διέσχισε τρέχοντας το μεγάλο δρόμο.

Άνοιξε την πόρτα του σπορ αυτοκινήτου και
κάθησε γρήγορα στη θέση του οδηγού. Έβγαλε
το παλτό και το κασκόλ κι άφησε τη μαύρη
Samsonite στο πίσω κάθισμα…

Ντύνεται πάντα ανέμελα, χωρίς κανόνες.
Μακριές και κοντές φούστες, μονόχρωμες ή
πλουμιστές, στενές ή φαρδιές, πουκάμισα στενά,

μπλούζες με ντεκολτέ…

Στα μαλλιά της έχει πάντα μια λευκή γαρδένια,
φρέσκια, μυρωδάτη, ζωντανή, απαγορευτική,
όπως αυτή που της είχε χαρίσει κάποτε…

Συχνά περπατάει ξυπόλητη. Της αρέσει φοβερά
να νιώθει τη γη να αγγίζει τα πόδια της…

Έβαλε μπροστά τη μηχανή. Ευτυχώς τα τζάμια
δεν ήταν παγωμένα. Άκουσε τον υπέροχο ήχο
από τα 220 άλογα κι έβαλε πρώτη. Το αυτοκίνητο
αρχικά κύλησε αργά στο δρόμο και μετά όρμησε
στον ανισόπεδο κόμβο, έτοιμο να αγκαλιάσει την
Εθνική.

Άνοιξε τον κλιματισμό κι ένιωσε το ζεστό κύμα
αέρα στο πρόσωπο και το σώμα του.

Η μεγάλη της αγάπη είναι όμως ο χορός.
Η μουσική των τσιγγάνων είναι η απόλυτη
μουσική. Την ανεβάζει στα ύψη, της δίνει
μοναδική χάρη, τη διδάσκει ό,τι θέλει να
μάθει εκείνη τη στιγμή.

Χορεύοντας με τη μουσική τους, νιώθει ότι
διαβάζει τις σκέψεις όποιου βρίσκεται
απέναντι της, ξεδιπλώνει στα πόδια της τα
μυστικά της ζωής, αναπνέει την τσιγγάνικη
φλόγα που καίει καρδιές…
Ετσι και σήμερα…

Χαλάρωσε τη γραβάτα στο λαιμό του κι
ανάπνευσε βαθιά. Πίσω του τα φώτα της
μεγάλης πόλης άρχισαν σιγά σιγά να χάνονται,
να διαλύονται, να σβήνουν…
Το χέρι του άγγιξε το στερεοφωνικό. Πάτησε
το πλήκτρο για το CD. Η τσιγγάνικη μουσική
ακούστηκε από τα ηχεία, και τον έστειλε να
ταξιδέψει στο παρελθόν.
Την σκέφτηκε… Άραγε πού να ήταν τώρα?

Ξυπόλυτη, διστακτικά στην αρχή, αφουγκράζεται
το ρυθμό, και κάνοντας το πρώτο βήμα,
παρασύρεται στην αποκλειστική και
αδιαφιλονίκητη λάμψη…

Τον σκέφτηκε… Αραγε πού να ήταν τώρα?