οι ώρες...

Stabat Mater dolorosa
iuxta crucem lacrimosa
dum pendebat Filius…



Λαβωμένα φτερά σ’ ένα ουρανό χωρίς ζωή
Παράνομες φλόγες
τυλιγμένες γύρω από ένα σκοτεινό σώμα

Μάρτυρες που προσδοκούν
το τέλος ενός ονείρου

Ζωντανές παρουσίες
με μια και μόνη ελπίδα,
την απουσία…

Κότινος από αγκάθια
στολίζει την ομορφιά
Και λάμψη τρόμου
φωτίζει την οπτασία

Το Θείο συναντάει τη μοίρα

Iuxta crucem tecum stare te libenter sociare
in planctu desidero

Walking carelessly into the narrow faces
of destruction,
I finally entered the chamber
of crucifixion…

Uncomfortable feelings,
occupying my whole existence,
contaminated the sole living fantasy…

Touching the perfect Requiem,
I was absolutely convinced
that a disturbed object
would attract the beauty of the world,
thus punishing a controlled impulse…

Ενοχλημένος από το δυνατό άρωμα
της αθωότητας, χάθηκε για κάποιες
δόλιες στιγμές στους διαδρόμους
της αμφίβολης αναζήτησης.
Ο θόρυβος που δυνάμωνε εκνευριστικά
τον επανέφερε στη βασανιστική
πραγματικότητα…

Σιωπηλά πέρασε στο θάλαμο των Παθών
για ακόμα μια χρονιά…

υγ Κάθε Μεγάλη Παρασκευή, εδώ και λίγα
χρόνια, συμμετέχω σε μια χορωδία, που
ψέλνει τα εγκώμια σε ένα ξωκλήσι…

Ολες ηλικιωμένες γυναίκες και στη μέση εγώ,
το αγαπημένο παιδί της χορωδίας.
Μου προσφέρουν γαλήνη, ανάταση μυαλού
και αγαλλίαση ψυχής…
Σε αντάλλαγμα τους δίνω ζωή, χαρά, φασαρία.

Αυτές οι 3 ώρες κάθε χρόνο, είναι σαν να
έρχονται από το παρελθόν, και με ένα μαγικό
τρόπο να ομορφαίνουν το παρόν και να
καθησυχάζουν για το μέλλον.

Τα εγκώμια του Επιταφίου είναι ό,τι
ωραιότερο έχει να δώσει η βυζαντινή υμνωδία.
Τη στιγμή που ακούγεται η φωνή να υμνεί
«έραναν τον τάφον αι μυροφόροι μύρα…»,
και νιώθω τα δάχτυλα μου να αγγίζουν τα
άνθη, είμαι σίγουρη πως τέτοιο άρωμα
δεν έχω μυρίσει ποτέ πριν…

υγ ο πίνακας της Σταύρωσης είναι του αγαπημένου
μου ζωγράφου, του μεγάλου Marc Chagall