third symphony (the destruction...)

Είχα κάποτε ένα όνειρο…

Να βρεθώ έστω και για λίγες μέρες σε ένα
μαγευτικό τόπο απίστευτης ομορφιάς…

Να αφεθώ στη μαγεία της θάλασσας,
να χορέψω στον υπέροχο βυθό της,
να μάθω υποβρύχιο ψάρεμα στα καταγάλανα
νερά της…
να γνωρίσω τι είναι Παράδεισος στο δέλτα του
μεγάλου ποταμού της…

Στη Βενετία της Λουιζιάνα…
Στο δέλτα του ποταμού Μισισιπή…

Ο αιθεροβάμων εαυτός μου, πίστευε πάντα ότι θα
ένιωθε κάποτε πάνω του το άγγιγμα από τα

βαθυγάλαζα νερά, ότι θα γνώριζε τη μοναδική

εμπειρία από μια αξέχαστη διαδρομή στην ανοιχτή

θάλασσα…

Και να, ένα ξεχωριστό πρωί, βρέθηκα στη μαρίνα
της Βενετίας…

Ο σκοπός μου ήταν να ψαρέψω κάτι μοναδικό,
και μετά, εκεί στο μικρό εστιατόριο της παραλίας,
να ανάψουμε φωτιά και να απολαύσουμε το τεράστιο
κοκκινόψαρο λαχταριστό στα κάρβουνα…

Εκλεισα τα μάτια μου, τα κράτησα για λίγο
σφιχτά, και μετά τα άνοιξα, έτοιμη να αντικρύσω
τη χρυσή άμμο στα πόδια μου

Δεν ήταν δυνατόν!
Αυτό που αντίκρυσα ήταν ο θάνατος που έπνιγε
τη ζωή τροπαιοφόρος, ήταν το μαύρο τέρας που
καταβρόχθιζε το μικρό καβούρι που πέθαινε από
ασφυξία….

Επικίνδυνες ουσίες, ρύπανση της ξηράς, της

θάλασσας, της ατμόσφαιρας…

She felt like she was wrapped with a black terror.
She knew that there must never be indifference to

nature. It was pain, what came through her soul,

her mind, her heart!

The black gold turned to a dark night mare...
killing fish, destroying sea fauna, polluting the air,
suffocating rear birds...

Έκλεισα πάλι τα μάτια μου…
“Όχι, όχι, φύγε”

Ο εφιάλτης έγινε ανάμνηση και το όνειρο πήρε
πάλι τη θέση του…

Οι μικροί μαγικοί κολπίσκοι και οι δαντελωτοί όρμοι
έγιναν και πάλι ο υπέροχος οικότοπος με τα τόσα
σπάνια είδη…

Τα πουλιά ήρθαν πάλι πανέμορφα…
πελεκάνοι, κορμοράνοι, αγριόπαπιες…
Τα νούφαρα κυριαρχούσαν…
Οι λεμονιές άνθιζαν και τα άνθη από τις πορτοκαλιές
κοντά στην παραλία μύριζαν υπέροχα…

I put my hand into the sea water to refresh it...
I took it out, looked at the black heavy oil drops

around it and thought:

“Η μανικιουρίστα θα έχει πολλή δουλειά,
όταν ξυπνήσω στην Αθήνα”…

υγ σε 48 ώρες από τώρα, η 4η και προτελευταία λέξη
κάτι δύσκολο και απρόβλεπτο…