second symphony (approaches...)

Ήταν η τρίτη μέρα που καθόταν μπροστά στο
πιάνο… Η τρίτη μέρα που άγγιζε τα πλήκτρα
και ένιωθε ακόμα πιο έντονα την απόλυτα ψυχρή
δύναμη τους…

Συνειδητοποίησε ότι είχε τη γνώση, αλλά του
έλειπε το πάθος…

Είχε πλήρη αποικοδόμηση των ιδεών του…

He knew that they both could feel the complete
disintegration of their minds. Quite enjoyable,
but really dangerous… They shouldn’t try such
extreme conditions any more…

Ήθελε απελπισμένα να επικοινωνήσει μαζί της…
Την έβλεπε με τα μάτια της φαντασίας του σε
μια άλλη ζωή.

Καθισμένη αυτή μπροστά στο κλειδοκύμβαλο
να στέλνει ήχους από το παρελθόν,
καθισμένος αυτός μπροστά στο πιάνο,
να αναπαράγει τους δικούς της ήχους…

Αργά, πολύ αργά, άρχισε να φαίνεται η διάδραση
του παρόντος με το παρελθόν, σε ένα παιχνίδι
δύναμης και αδυναμίας ταυτόχρονα…

«Don’t be scared…» he whispered
«Enter the tunnel, close your eyes and jump…
I am here…»

Σκέφτηκε ότι θα ήθελε να ανιχνεύσει με ένα
μαγικό γαλβανοσκόπιο τα ηλεκτρικά κύματα
που θα του έστελνε, όσο ασθενή και να ήταν…

Επιθυμούσε διακαώς να πάρει κάτι από αυτήν,.
κάτι… Ριγμένος σε ένα ξέφρενο χορό σκέψεων,
έκανε αυτό που θα τον έφερνε κοντά της ή θα
την μετέφερε κάπου εδώ τριγύρω του…

Χτύπησε με δύναμη τα πλήκτρα…
Αμέσως ένιωσε την παρουσία της…
Το δωμάτιο φωτίστηκε ξαφνικά…

Και τότε σαν σε όνειρο…

Το γαλβανοσκόπιο άρχισε να ανιχνεύει εγκεφαλικά
ρεύματα, η διάδραση των στιγμών του χρόνου
πέτυχε, το κλειδοκύμβαλο άπλωσε τις μελωδίες του,
ο χορός των σκέψεων έγινε πιο γρήγορος. το πάθος
μεγάλωσε, η γνώση τον στήριξε την κρίσιμη στιγμή.

Κι αμέσως της φώναξε:
«Aγαπώ τη σκιά σου, όποια κι αν είσαι…»

He just felt for a minute the disintegration of her
existence… before he joins her in an endless trip
of mind...

υγ εντός 48 ωρών από τώρα, την τρίτη σας λέξη…
μόνο 1 λέξη… για να δούμε πού θα πάμε...