escape...

The sky is so dark,
although its only half past four…

Looking out my window,
the mountain looks so magically indifferent,
as though it has decided to disappear from
the scenery…

The tall trees, just outside, lean to each other,
like whispering a secret song…

I admire the dance of the clouds…
I could spend precious time to see them
moving smoothly above me, taking all these
peculiar shapes…

Its getting darker and darker…

Where is my perception coming from?
I wonder, how its possible, to transform the
small raindrops on the glass of my window,
into expensive diamonds…

And I think…

Ν’ ανοίξω θέλω το παράθυρο του κόσμου
και να χαθώ στην ερημιά της φύσης,
το πρώτο χάραμα του νου να’ ναι το φως μου
που θα με σώσει απ΄ τη σιωπή της δύσης…

Και θα χορτάσω με τις γεύσεις του αιώνα,
θα πιω κρασί από της ηδονής τ’ αμπέλι,
θα ρίξω πάνω μου της λησμονιάς χιτώνα
και θα κρυφτώ στων ξεχασμένων την αγέλη…

Κι ένα πρωί στα εγκόσμια πάλι θα ξυπνήσω
και θα’ χω αφήσει τ’ όνειρο μου μακριά…
Αργά του κόσμου το παράθυρο θα κλείσω
και θα γυρίσω στη ζωή μου την παλιά…

υγ όσοι μπείτε εδώ και βρείτε το παράθυρο
του κόσμου ακόμα ανοιχτό,
γράψτε 2-3 στίχους… αν θέλετε
ακούγοντας την μοναδικά υπέροχη μουσική
του μεγάλου Amadeus...
με πρώτο το allegro από το concerto για πιάνο
Νο 21... θεικό…