Tuesday, November 23, 2010

το κάλεσμα...

Άκουσα κάποιο δειλινό να με καλεί ο αέρας,
στου άπειρου την ομορφιά ν’ απλώσω την ψυχή μου…
Γελάστηκα, δε γνώριζα της λησμονιάς το τέρας,
που αχόρταγα με άρπαξε, γιατί ήμουν μοναχή μου…

Πάλεψα, χτύπησα με οργή, του άδικου το σώμα,
έψαξα νάβρω σύμμαχο στον ήλιο, στο φεγγάρι…
Όμως μπροστά μου έβγαζε χίλιες φωτιές το χώμα,
κι ο φόβος άγριο έψαχνε τρόπο για να με πάρει…

Και ξάφνου σε θυμήθηκα… τότε που τραγουδούσες
και της ζωής μου, έλεγες, μπορώ ν’ αλλάξω ρότα…
Για έλα τώρα σώσε με… εσύ που μ’ αγαπούσες
και μη μ’ αφήσεις όμηρο, στου «τίποτα τα χνότα»

Είναι αργά, πολύ αργά…
η μέρα τελειώνει…
Του κόσμου το παράθυρο
έκλεισε νοερά…

Κι η έρμη, αθώα μου ψυχή
σκληρά το μετανιώνει…
Που τόλμησε στο άπειρο
ν’ ανοίξει τα φτερά…




υγ η πηγή έμπνευσης μπορεί να έρθει από κάπου
μακριά, όταν δεν το περιμένεις…
κλασσικό ή λαικό δεν έχει σημασία…
η «υπαρξιακή» θεώρηση είναι που μετράει…

αν ήταν να γραφτεί ένα ρεμπέτικο για μένα,
θα ήθελα κάτι τέτοιο… :)



18 comments:

faraona said...

Οταν λέω εγω...ε πάλι για την τρέλα σου θα πω το κατάλαβες...
Ακου ρεμπέτικο!!!!
Μπράβο Ναταλία!!!
Αυτή σου η διάσταση μου άρεσε πάρα πολύ...μα παρα πολύ!

Ra Ma said...

Άνοιξε νοερά το παράθυρο και πέταξε με τα φτερά σου στο κάλεσμα. Μη φοβάσαι, το τέρας της λησμονιάς είναι χορτάτο!

Και επιτέλους τα χνώτα με τί 'ο' γράφονται????

Anonymous said...

ANGEL:
Αυτά ειναι ναταλία....μας
έφτιαξες πάλι!!!!
Όχι μόνο με τη μουσική σου αλλα και με το εξαίσιο ποίημά σου!
Και τι ποίημα...

προφήτηs said...

θυμάσαι, άραγε τι; προς τι αυτή η περιπλάνηση στο όνειρο;

Natalia said...

faraona

και φαντάσου να το χορεύαμε κι όλας... και να μας το τραγουδάει κι ο μπάμπης γκολές αυτοπροσώπως... χαχαχα

καλησπέρα

Natalia said...

marc

το παράθυρο έκλεισε πια για πάντα... κι έχασα τη θέα στον ωκεανό του πυρωμένου δειλινού...

όσο για το πέταγμα, επικίνδυνο τόλμημα...

τα χνότα... τεγόπουλος-φυτράκης, από το ουσ. αχνότη, αχνός, δηλαδή η απόπνοια του στόματος...
αλλά εντάξει όπως θέλεις το γραφεις... ελεύθερα

Natalia said...

angel

κι εσύ μ' έφτιαξες με τα λόγια σου, γιατί είμαι λίγο down απόψε...

θα γράψω και κάτι πιο high :)

Natalia said...

προφήτη

δεν σου έχει τύχει κάποιες στιγμές να πληρώνεις τίμημα ψηλό για κάτι που δεν το αξίζει?

και να κυνηγάς το άγνωστο και την περιπέτεια με τη μορφή μιας αντίληψης?

αυτό έκανα και στην ποίηση μου...

Ρούλα said...

Αχ αυτό το κάλεσμα! Όλοι το έχουμε ζήσει και έχουμε πληρώσει το τίμημα! Πιθανόν όμως να το μετανιώναμε διπλά αν δεν είχαμε ανταποκριθεί, ποιος ξέρει!!!
Σαν ουδέτερος παρατηρητής όμως ουκ ολίγες φορές αναρωτιέμαι πώς ένα τίποτα τυφλώνει και αιχμαλωτίζει με τα χνότα του αθώες ψυχές!
Ευχαριστώ Ναταλία από τα βάθη της καρδιάς μου για τις όμορφες στιγμές επικοινωνίας μέσα από αυτό το μπλογκ!
όνειρα γλυκά

panathinaeos said...

αραμπας περνα
και η βλαμισσα
που αγαπησα ειναι μεσα
αγκαλιαζεται
κι ουτε νοιαζεται η μπαμπεσα

"εξειδικευομαι στα ναυαγια"
ελεγε ενας αδερφος

ποσα ναυαγια μετρας
την ωρα που μεσα στη βαθεια νυχτα
η απολυτη σιγη σε βασανιζει
γιατι σου θυμιζει
τους αραμπαδες που περασαν

κι ομως
μονο αυτος που εχει πεσει πολυ χαμηλα μπορει να κανει το μεγα αλμα

το ειπε και ο μαραντονα λιγο διαφορετικα
"οσοι με κριτικαρουνε δεν ξερουνε τι σημαινει αβυσσος
εγω εχω βρεθει εκει και ξερω"

κι οπως ειπε και ο μεγας Φρειδερικος
"αμα κοιταξεις την αβυσσος εντονα στα ματια,
θα σου ανταποδωσει το κοιταγμα"

ποτε δεν ερωτευτηκα μονο τη γυναικα
παντα κρυφοκοιταγα και την αβυσσο που της κρατουσε το χερι...

negentropist said...

Κάλεσμα λοιπόν !

Μού'χει μείνει απο παλιά, που άκουγα μανιωδώς τον Al Green. Λίγοι μπορούν να (προσ)καλέσουν έτσι:

Call Me (Come Back Home)

Πάντα μου άρεσε o τύπος, κι' ας είχε ένα εκπληκτικό βίτσιο.. ήταν ιερέας απο τότε ... και είχε την ατυχία ενώ ήταν ιερέας, να του πετάξει οξύ η φίλη του, ενώ βρισκόταν στο μπάνιο ... αλλά είπαμε .. ότι τραβάει η "ψυχούλα" του καθενός !

By the way Natalia. Πανέμορφο to ποίημά σου !!

:)

Natalia said...

Ρούλα

είναι αυτή η λάμψη η ψεύτικη που φαντάζει τόσο ακριβή, αλλά γεννιέται από το τίποτα... και παραπλανάει...

δύσκολο να γλυτώσει κανείς :)

υγ οι ωραίες στιγμές επικοινωνίας έρχονται μετά από αμφίδρομη προσφορά... so, the pleasure is mine...

καλό βράδυ

Natalia said...

παναθήναιε

το κάλεσμα της αβύσσου δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο... οι συνέπειες άφθονες και τα ναυάγια παραμονεύουν...

κορυφαία η ρήση του Φρειδερίκου, αλλά κι ο Ριχάρδος κοίταξε τον κόσμο της αβύσσου κατάματα...

"I am fond of them, of the inferior beings of the abyss, of those who are full of longing"...

υγ η τελευταια παράγραφος σου δείχνει ότι αναζήτησες την περιπέτεια που η άβυσσος κουβαλάει μαζί της... και ίσως την έζησες...

όσο για τους αραμπάδες? δεν σημαίνει ότι πάντοτε έχουν κόσμο μέσα :)

Natalia said...

negentropist

πρέπει να πώ ότι το κάλεσμα του Al Green, είναι extremely cool...
thanks

ακούγοντας τον σκέφτεσαι ότι αν η άβυσσος είναι έτσι, τότε ναι, μπορείς να μείνεις για χρόνια...

ps did you really like my small poet? mean it?

Pan said...

Καλησπέρα.

Μα ρεμπέτικο;

negentropist said...

Ναι .. μου άρεσε το ποίημά σου Ναταλία .. το επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσεις :))

Όσο για το ρεμπέτικο .. ΟΚ .. αν όμως ήταν να γραφτεί ένα ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ για σένα, δεν θα ήθελες κάτι τέτοιο ?

Το ζεϊμπέκικο της Ναταλίας

:)

Natalia said...

Pan

what's wrong with it? :)

γεια

Natalia said...

negentropist

it is so nice of you... :)

ναι, θα το ήθελα...
και θα το χόρευα...
ύμνος, χωρίς αμφιβολία