Sunday, January 16, 2011

rainy feelings...


Βρέχει ασταμάτητα στα όνειρα μου…
Κι είναι φιλιά ολόχρυσα οι σταγόνες,
καθώς αγγίζουν τη σκιά μου
και αναπνέουν μέσα από τους στίχους…

Κι έρχεσαι αθόρυβα…
Στα χέρια σου τα ροδοπέταλα ανθίζουν
και τραγουδάς ανέμελα,
σκορπώντας άρωμα… θανάτου

Δεν είσαι κάτι παραπάνω
από αέρας ανύποπτος…
Κρατάς τα χαλινάρια της βροχής
και με μαχαίρι ακονισμένο, κόβεις τη δίψα μου
με τους ήχους σου…

Κι εγώ αντιστέκομαι,
σε μια πλημμύρα ξαφνική του πόθου σου,
προσμένοντας την άγρια ποίηση
να τιθασεύσει την ορμή…

Διώξε με από της τόλμης το αιώνιο μονοπάτι…
Άσε με να μαζέψω τα δακρυσμένα σύννεφα
και να χαθώ πέρα από τ’ ουρανού τη θλίψη…

Να μου χαρίσεις θέλω μόνο
τη μοναξιά από το μαύρο ήλιο σου…
Για να ξυπνήσω,
να ξαναζήσω μέσα από τα μάτια σου…


5 comments:

Natalia said...

κι όμως... ήταν απλά ένα ποίημα, που νόμιζα ότι θα μπορούσε να έχει κάποιο ενδιαφέρον... έπεσα έξω

Ρούλα said...

Ναταλία
από σεβασμό στο όνειρο ήρθα περπατώντας στα ακροδάχτυλα και δεν σε ξύπνησα!!!
Άφησα όμως ροδοπέταλα αλλά ως φαίνεται με περισσή αδιακρισία εισέβαλαν στο όνειρο.

Natalia said...

είχα δηλαδή ύπνο τρικούβερτο, που λένε, και δεν πήρα είδηση... :)

άσε το σεβασμό στο όνειρο, κι όποτε θέλεις μίλα...

υγ τα ροδοπέταλα από σένα ήταν? κι εγώ νόμιζα ότι τα έφερε ο ανύποπτος αέρας...

panathinaeos said...

Ναταλια!!!!!
Καποτε συμβαινει να ειναι τετοια η ενταση που βγαζει ενα ποιημα που να μενεις ακινητος, ανημπορος να κανεις κατι, εστω να γραψεις μαι καλησπερα.
Και καλως ειναι ετσι, αφου μια καλησπερα θα βεβηλωσει τον χωρο που εχει διαμορφωσει αυτο το ποιημα.
Αυτο ισχυει και εκτος του ποιητικου χωρου. Ευτυχως για μενα, μπορουμε να διαμορφωνουμε αυτους τους ξεχωριστους ιδιαιτερους χωρους, οπου η βασανισιτκη, απλουστευμενη μεχρι μαλακιας πραγματικοτητα του εργαζομενου μυρμηγκιου δεν χωρα. Οπως δεν χωρα και η αφατη βαρετοτης του σχολαζοντος νεοπλουτου δηθεν μποεμ αεροβατουντος και σαλιαριζοντος δηθεν κοσμικου.
Εσυ καταφερες να φτιαξεις εναν τετοιο χωρο. Δεν εχει αναγκη απο μπιχλιμπιδια. Ειναι φαρος στις αγριες τις θαλασσες, που δεν εχει αναγκη να ακουσει ευχες και καλα λογια, μονο και μονο γιατι ξερει τι θα πει αγρια θαλασσα, θανατος, και σωτηρια. Κι οταν αυτο συμβαινει, τα πολλα τα λογια δεν χρειαζονται. rackasu

Natalia said...

μα αυτός ήταν και ο λόγος που δημιουργήσαμε οι περισσότεροι τα blogs... για να ξεφύγουμε από τα της 3ης παραγράφου σου... και για να γράψουμε αυτά που δεν εκφράζουμε στην καθημερινη μας ζωή... για διαφορους λογους ο καθένας

ευχαριστώ γι αυτά που γραφεις...

ιδιαιτερα για τις 3 τελευταιες σειρες σου...

απλά, ισως λόγω κάποιου γεγονότος τελευταια, να ειναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχασα τη γνωστή αυτοπεποίθηση μου... θα περάσει

thanks a lot again

rackasu?