Ξεχασμένος κόσμος

Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί ξεχασμένοι κόσμοι

Έναν από αυτούς γνώρισα πριν μερικούς μήνες
Συνάντησα θύτες που ήταν ταυτόχρονα και θύματα

Το παρακάτω το έγραψα
με την ευχή να απαλύνει λίγο η δυστυχία τους

Α! ρε Στέφανε
Το τσιγάρο που σούδωσα
ήταν ο σύνδεσμος σου με τον έξω κόσμο,
η φωτιά που δεν άναψες αυτή τη φορά,
η ασφάλεια που ζήτησες
από κάποιον τάχα πιο δυνατό

Τα θλιμμένα μάτια σου Αντώνη
με εκσφενδόνισαν
στο ρέμα της κατάρας,
σαν το κουφάρι της μάνας σου
που έπεσε άψυχο,
από τα χέρια του μονάκριβου

Κι ο Πέτρος?
Παίξε με τη γλυκόφωνη κιθάρα σου,
μπας και ξεχάσεις
τη θανατερή εικόνα του γονιού,
πεσμένου ανάσκελα
απ’ το δικό σου το μαχαίρι

Νέοι, με όνειρα!
Κι αν χτυπηθήκατε
από του φοβερού εχθρού το βέλος
κατευθείαν στο μυαλό,

κι αν ταξιδεύετε συχνά
Φύλλα λεπτά που σας αρπάζει ο άνεμος,
χαρτάκι διάφανο σκισμένο από το χρόνο,
βροχή που τρόμαξε και χάθηκε στα σύννεφα,

το απόσταγμα σας είναι εκλεκτό,
η ψυχή ευωδιάζει
η χαραυγή σιμώνει και για σας,

Και με τους ήχους και τη λάμψη της,
χτυπάει το σκοτάδι,
που τρομαγμένο πια
κουρνιάζει στους διαδρόμους
του …… τμήματος