Friday, March 16, 2007

Free Spirit in the Wild...


«Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει μια δεδομένη θέση
και λειτουργία (θώκος) στην ενεργειακή ροή και στο ισοζύγιο μάζας
κάθε οικοσυστημικής μονάδας (από μια σταγόνα αίμα
στην άσφαλτο έως τα αλπικά λιβάδια του Ολύμπου
και τις βαθιές λεκάνες του Αιγαίου).
Η απώλεια μιας μονάδας (ας τους πούμε έτσι
τους ζωντανούς οργανισμούς)
από το τροφικό πλέγμα, βάσει διαφόρων θεωριών
(θεωρία του Χάους, θεωρία Γαίας κλπ),
οδηγεί σε διαταραχές και ανισορροπία…»



Προφανώς, τα έχετε ξαναδιαβάσει τα παραπάνω
και προφανώς θα έχετε κουρασθεί από τις μακροσκελείς
επιστημονικές και μη αναλύσεις, περί αξίας διατήρησης
της άγριας ζωής ως φυσικού πόρου.

Αναρωτηθήκατε ποτέ όμως την αξία της άγριας ζωής
ως τροφοδότη της παγκόσμιας σκέψης και τέχνης;
Μήπως τελικά η άγρια ζωή είναι ένας πνευματικός πόρος
που αξίζει να διατηρηθεί;





Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε την ανθρώπινη ιστορία
και τέχνη, όλο τον πολιτισμό από τις χαραυγές στα σπήλαια
έως σήμερα,
χωρίς το πέταγμα των πουλιών,
χωρίς το δέος των μελών της Accipitridae,

χωρίς τη δύναμη της Ursus arctos στα δάση,
χωρίς τον Canis lupus να στοιχειώνει τα παραμύθια μας
και τον Chiroptera σαν σκιά από τον Άδη!
Φανταστείτε μια ανθρωπότητα που ποτέ κανείς δεν είδε
ένα Tursiops truncatus
να παίζει με τα κύματα,
ένα Rana dalmatina να φωνάζει μέσα στη βροχή,

ένα Cycnus olor να περιμένει να γίνει όμορφος,
κάποιες Ιππίδες να τρέχουν μέσα στα λιβάδια,
μια Vipera ammodytes να δίνει το θάνατο σε μια ξηρολιθιά.

Μετά σκεφτείτε πόσα ποιήματα, ζωγραφιές και γλυπτά
δεν θα γίνονταν ποτέ…

ΥΓ. Άφησα τα λατινικά ονόματα των ζώων
γιατί είναι παγκόσμια γλώσσα,

όπως η κίνηση ενός χορευτή,
η μουσική ενός δίχορδου στην έρημο,

η Capella Sistina ή ένα Blues του Μισισιπή.





Στέκεται μόνος στου λόφου την κορυφή
με συντροφιά τ’ ολόγιομο φεγγάρι
Αφήνει τα ίχνη του σε υγρό χορτάρι
σ’ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή

Οσμή από κίνδυνο, από άγριο θόρυβο
και βήματα που ακούγονται εχθρικά,
τη μνήμη του γυρίζουν τραγικά
σε χρόνια με απειλή και φόβο

Φίλος του ανθρώπου είναι πάντοτε, το ξέρει
Και είναι σύμβολο σ’ ένα δικό μας κόσμο δειλό
Μάτι γερό και δυνατό μυαλό
Θέλει της φύσης να κρατάει το χέρι

Ο λύκος…


4 comments:

Ο Καλος Λυκος said...

με φώναξε κανείς;

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Ευαισθησία και ποίηση.
Θαυμάσιο αποτέλεσμα.
Να είσαι καλά.

Τάσος Ν. Καραμήτσος said...

Κάνε μια νέα επίσκεψη στο blog μου

Natalia said...

καλέ λύκε πού χάθηκες?
Καλώς ήρθες στα μέρη μας

Τάσο ευχαριστώ
Πετάγομαι στο blog σου