Λένε για μένα οι ναυτικοί...

Σάββατο πρωί.
Σε λίγο πιάνουμε αρίβο στο λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο
μετά από μήνες ταξίδι.
Για μένα, αν και ήταν η πρώτη φορά που το έκανα,
η εμπειρία ήταν απρόσμενα μεγάλη.
Ενοιωθα τόσο χορτασμένος από θάλασσα!
Είχα μπροστά μου τόσο ζωντανές ακόμα τις εικόνες…

……………………….
Όταν αφήσαμε το λιμάνι του Σαν Φρανσίσκο, πριν μήνες,
είχαμε φορτωμένα τα αμπάρια μέχρι το ταβάνι.
Και τι δεν είχαν μέσα!
Ο,τι μπορούσε να πουληθεί, από τσιγάρα
μέχρι γυναικεία εσώρουχα.

Ετσι γεμάτοι, φύγαμε για το Καγιάο του Περού.
Δύσκολο ταξίδι. Στη διαδρομή είχαμε και κάτι
τεχνικά προβλήματα στο πλοίο. Υπήρξε ένταση…
Στο επεισόδιο ο καπετάνιος φώναζε τον πρώτο
«κατραμόκολο», γιατί ήταν πάντα αλειμμένος με
κατράμι, κι ο τσηφ του ανταπόδωσε το κομπλιμέντο,
λέγοντας του ότι αυτός ήταν που άλειφε την κουβέρτα
με κατράμι και ψαρόλαδο.

Στο Καγιάο ξεφορτώσαμε. Πιάσαμε καλά λεφτά
Κι αμέσως σηκώσαμε άγκυρα για το San Antonio
της Χιλής, όπου φορτώσαμε ποτάσα.
Στο San Antonio δεν μείναμε πολύ. Κατεβήκαμε
τα στενά του Μαγγελάνου κι αμέσως ανεβήκαμε
τον ποταμό, το Ρίο ντε λα Πλάτα, για να ξεφορτώσουμε.

Εγώ τις περισσότερες μέρες ήμουν στο καμπούνι
και τρελαμένος έβλεπα, θαύμαζα, φωτογράφιζα,
τραγούδαγα…ζούσα…

Στο White Bay της Αργεντινής, (τη Bahia Blanca,
που θα μου μείνει αξέχαστη), φορτώσαμε στάρι.
Α! ρε πλάκες εκεί. Το φόρτωμα ήταν να κρατήσει
10 μέρες κι εμείς μείναμε 40. Ρίξαμε κάτι δολάρια
στον τοπικό τελώνη, κι αυτός τη μια μέρα έλεγε
πως θα βρέξει, την άλλη πως είχε απεργία, την τρίτη
ότι είχε φιέστα…και δόστου οι καθυστερήσεις.

Ο καπετάνιος είχε φρικάρει. Εμείς περάσαμε τις
καλύτερες στιγμές μας.

Γιατί δίπλα στη Bahia Blanca, ήταν η Necochea,
με καλό καζίνο. Βέβαια εμείς δεν πηγαίναμε για παιχνίδι
στο καζίνο, ή μάλλον πηγαίναμε για άλλο παιχνίδι.
Εκεί μέσα κυκλοφορούσαν γυναίκες-όνειρο,
και πού μας έχανες πού μας έβρισκες…

Στο τέλος του σαραντάμερου φύγαμε πια, πάλι για
το Καγιάο, να ξεφορτώσουμε το στάρι, κι από κει
για Σαν Φρανσίσκο, αποκαμωμένοι πια και χωρίς
δεκάρα στην τσέπη.

Μόνο όταν θα πηγαίναμε στην Ιαπωνία, μου είπαν
οι άλλοι, 15 μέρες να πάμε και 15 να γυρίσουμε,
θα είχαμε χρήμα στην τσέπη μας, γιατί πού να τα φας
στη μέση του πελάγους…

«Ρε ψάρακλα, τι κάνεις εκεί? Ελα να δώσεις ένα χέρι
με το βιλάι. Ρίχνουμε κάβο σε λίγο…»

«Ερχομαι καπετάν Βαγγέλη, αμέσως…»

Και τσακίστηκα να παρουσιασθώ, έχοντας στο μυαλό μου
το επόμενο ταξίδι μας, εκεί κάτω, στη μακρινή
Απω Ανατολή…