El sueno de mi amorcito...

Mazatlan!

Πώς μπορεί μια λέξη που διαβάζεις σε μια τυχαία
σελίδα ενός περιοδικού, να σου φέρει
τα πάνω κάτω σ’ ένα λεπτό?

Πώς μπορούν οι σκέψεις ν’ αφήσουν το δωμάτιο
και να χαθούν στο χρόνο?
Και γω να βλέπω το Griegito μου
να έρχεται χαμογελώντας
και να μου ψιθυρίζει «mi amorcito…»
……………………..
Συναντηθήκαμε ένα βράδυ του Αυγούστου
στο πιο καλό café restaurant του Mazatlan. Εγώ έπινα
το milk shake μου κι αυτός τη βότκα του.

Αμέσως μετά έφυγε από το πλοίο του κι άνοιξε
το μπαρ «Mis recuerdos».
Εκεί, δίπλα στη θάλασσα, στις ακτές του Ειρηνικού.
Με τη λιτή διακόσμηση και τις καλαμένιες σκεπές.

Να σερβίρει όλη νύχτα τους θαμώνες cuva libre
και να μου λέει «Το ποτό το λένε copa libre, αλλά
μετά το Fidel άλλαξε,,,»

Ονειρεμένη περίοδος. Το μπαρ να είναι γεμάτο
Μεξικάνους και πολλούς ξένους.
Άνοιγε στις 8 το βράδυ κι έμενε
μέχρι την άλλη μέρα το πρωί.

Η ορχήστρα (τους θυμάμαι σαν τώρα),
“los hijos de la puta” έπαιζε όλη τη νύχτα
με τα βιολιά, τα λατινοαμερικάνικα τραγούδια.

Κι εκεί μες στην allegria, που όλοι μεθυσμένοι
γινόντουσαν μια συντροφιά, ο Griegito μου,
μου φώναζε
«Tichi, έλα να καταπλήξουμε».

Και τότε γινόταν πανζουρλισμός.
Εγώ με τον Griegito να χορεύουμε cubia,
ο ένας απέναντι στον άλλο,
να λικνίζω τους γοφούς μου,
να μην αγγίζουμε ούτε χέρια,
απλά να κοιταζόμαστε
και να διαχέεται ο ερωτισμός σ’ όλο το μπαρ
που μας αποθέωνε…

Και μετά να πηγαίνουμε στην παραλία όλοι,
για ένα ακόμα αυθόρμητο πάρτυ, κάτω από ένα
ασημένιο φεγγάρι.
Και να πίνει ο Griegito τα ποτά του
κι εγώ να τρώω τα κεράσια από το ποτήρι
και να του λέω
«me gustan las ceresas».

Όμορφη εποχή με την αγάπη της ζωής μου…
Εκεί στο Mazatlan, 2-3 ώρες απόσταση
από το San Diego, στην Baja California.

Και τι έμεινε?
Η κασετίνα με τα μαργαριτάρια mikimoto,
ακριβό δώρο που μου έφερε ο Griegito μου
από την Ιαπωνία.

Σε μένα…
Τη Beatrice Fernandez de Garon
Την “Tichi” του…

Θα ήθελα τα σχόλια σας
για αυτή μου την προσπάθεια
στον πεζό λόγο