Poete mort...

Ζητώ συγνώμη…
Δεν μου κατεβαίνει τίποτα αυτές τις μέρες.

Μυαλό κενό

Οσο διαρκεί… αφήστε με να σας διαβάσω
αγαπημένα κείμενα
όπως το παρακάτω.

Η κούνια μου ακουμπούσε στη βιβλιοθήκη,
Βαβήλ σκοτεινόν,
όπου μυθιστόρημα, επιστήμη, μυθολογία, τα πάντα,
η λατινική τέφρα και η ελληνική σκόνη, ανακατευόσαντε.
Δεν ήμουν μεγαλύτερος από ένα βιβλίο.

Δυό φωνές μου μιλούσαν.

H πρώτη, ύπουλη και σταθερή, έλεγε:
“Η Γή είναι ένα γλύκισμα ωραίο. Μπορώ
(και η ευχαρίστησή σου θα’ ναι τότε χωρίς τέλος!)
να σου δώσω μιαν όρεξη παρόμοια μεγάλη”.

Και η δεύτερη: “Ελα! ώ, έλα στο ταξίδι των ονείρων,
πέρα από το δυνατό, πέρα από το γνωρισμένο!”.
Και η φωνή αυτή ετραγουδούσε όπως ο άνεμος
στις ακρογιαλιές, φάντασμα που κλαυθμυρίζει
και κανείς δεν ξέρει πούθε ήρθε,
που χαιδεύει το αυτί κι όμως το τρομάζει.

Σου απάντησα: “Ναι! Γλυκιά φωνή!”.

Από τότε κρατάει αυτό που μπορεί, αλίμονο!
να ειπωθεί πληγή μου και πεπρωμένο μου.
Πίσω από τις σκηνοθεσίες της απεράντου υπάρξεως,
στο μελανότερο της αβύσσου, βλέπω καθαρά
κόσμους παράξενους,
και, θύμα εκστατικό της οξυδέρκειάς μου,
σέρνω φίδια που μου δαγκάνουν τα πόδια.

Κι από εκείνο τον καιρό αγαπώ τόσο τρυφερά,
καθώς οι προφήτες, την έρημο και τη θάλασσα,
γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές,
βρίσκω μια γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί,
ΠΕΦΤΩ ΣΕ ΓΚΡΕΜΟΥΣ.

Αλλά η Φωνή με παρηγορεί και λέει:
“Κράτησε τα όνειρά σου.
Οι συνετοί δεν έχουν έτσι ωραία σαν τους τρελούς!”.

Η φωνή - Σαρλ Μπωντλαίρ