Ωδή σε ένα χαμένο όνειρο...

Χθες το βράδυ στο Σύνταγμα
το μαύρο ήταν το πένθιμο χρώμα
που αγκάλιασε τη σιωπή…

Το μωρό, το κορίτσι, ο έφηβος, η νεαρή,
ο άνδρας, ο ηλικιωμένος…

όλοι δίπλα… στα παγκάκια, στα πεζούλια,
στα σκαλοπάτια, στο γρασίδι, όρθιοι.

Με τη φωτιά να κατατρώει τα σωθικά μας
Με τη λύπη να μας τυλίγει,
γιατί δεν μπορέσαμε να βοηθήσουμε
τις σκληρές εκείνες στιγμές
Με το πένθος να μας ντύνει ολόσωμα,
μέσα κι έξω,
για τους συγχωριανούς, τους φίλους,
τους συγγενείς, τους συνανθρώπους,
τους συμπατριώτες μας που χάθηκαν…

Με το μίσος μας να θεριεύει,
για τους εγκληματίες που έθαψαν
χωριά ολόκληρα
Με την απογοήτευση μας για αυτούς στην εξουσία,
που έπρεπε να δράσουν και δεν έδρασαν,
που έπρεπε να συντονίσουν και να προστατεύσουν
ανθρώπους, ζώα, σπίτια, δένδρα και δεν το έκαναν…

Με την ευαισθησία μας να κορυφώνεται
για τα δάση μας, τις πηγές αυτές που μας προσφέρουν
ζωή χωρίς κανένα αντάλλαγμα,
μας δίνουν χαρά, ανάσα, χρώμα, δύναμη…
Κι εμείς τα βλέπαμε να θυσιάζονται…
Στο βωμό της οικοπεδοποίησης, της αμέλειας,
ή κάθε άλλης τρέλας…

Δάση στην Εύβοια, στην Αρκαδία, στη Λακωνία,
στη Μεσσηνία, στη Φθιώτιδα, στον Εβρο…
κι αλλού…κι αλλού…

Πού να πρωτοκοιτάξεις!
Για τι να πρωτοκλάψεις!
Ποτέ ξανά…

Φεύγοντας από τη συγκέντρωση ένοιωθα άδεια.
Οι 3 κρότοι που άκουσα πολύ κοντά μου
με έφεραν στην πραγματικότητα.
Τάχυνα το βήμα μου να απομακρυνθώ.
Ηθελα να σκέφτομαι μόνο το μνημόσυνο
που είχαμε κάνει εκείνο το απόγευμα,
στην Πλατεία…

Υ.Γ. Συγνώμη, φίλε μου…
Συμφωνώ μαζί σου…με αυτό που λες…ότι
«Κι αν ο κόσμος σάπισε τόσο,
που να μας αφήσει να πεθάνουμε,
θα πεθάνουμε…αλλά με αξιοπρέπεια,
ποτέ από ντροπή…
…να αφήσουμε τον κόσμο έστω και ελάχιστα καλύτερο από ό,τι τον πήραμε…»