et in Arcadia... (ή ο τρομερός κίνδυνος μιας Ουτοπίας)

Ανομολόγητες
Φθαρμένες σκέψεις
αναδύονται και θρονιάζονται αγέρωχες
στο Πάνθεον των νικητών

Τα νερά λιμνάζουν σε μαύρο βάλτο,
ενώ τα χάρτινα θαλασσοπούλια
φωλιάζουν στην απέραντη ερημιά
της ψυχής

Πεθαίνοντας στην άσφαλτο της ομορφιάς ή της ασχήμιας,
παρασύρω στον όλεθρο
τις αθώες μου συντροφιές…

Δάκρυ δεν υπάρχει για να χυθεί
Φωνή δε βγαίνει για ν’ ακουστεί
Βήμα…
Σώμα δύσκαμπτο στην πτώση του

Και η Casta Diva σκληρή στη θλίψη της
Ματώνει
Και χάνεται άδικα,
τρυπώντας στομάχια και όνειρα

When the music ‘s over…
Θα σβήσω τα φώτα
Θα παγιδέψω τ’ αστέρια
Θα τυφλωθώ

Ο Jim βραχνά με καλεί σ’ ένα ξέφρενο χορό
until the end

Cancel my subscription…
Ποιος έβαλε τη φωτιά?
Ισοπέδωση…
στα πάντα…

Μοιραίες αναζητήσεις
σε κραυγές μετέωρες
Κι η μουσική αγγίζει τις παράφωνες συνειδήσεις μας

Ματαιώθηκε το ταξίδι στ’ όνειρο
Κι οι βάρκες δεν μας κουβαλάνε πια
Φοβούνται τη μαρέα
που ύπουλα μας σκεπάζει,
μας πνίγει, μας τρώει

Κι επιτέλους
Η σκληρή κραυγή του ζώου
ταράζει τα τείχη και τα γκρεμίζει

Ξημερώνει!

Σβήστε τα φώτα
Κι ας μην έχει τελειώσει ακόμα η μουσική…