Supernova...

Σήμερα πήρα το παρακάτω ανώνυμο mail.

Γεια σου

Θα σε λέω Ναταλία γιατί έτσι νιώθεις καλύτερα
στο virtual κόσμο σου. Το σέβομαι.
Πολλές φορές το παραμύθι είναι το ολόγραμμα μας,
η φυγή από τις θηλιές της κοινωνίας του «πρέπει»,
που με πολλή στοργή φρόντισε να μας καθαρίσει
νωρίς-νωρίς τα μυαλά με απορρυπαντικά όπως η οικογένεια,
η πατρίδα, το καθήκον, με σκοπό το καλό μας (sic)
για το συμφέρον τους.

Λύτρωση από την αρρώστια που λέγεται ζωή και ψηλάφηση
του είναι μας, των κρυφών ή ανομολόγητων επιθυμιών μας,
που μας ξυπνάνε και μας θυμίζουν ότι υπάρχουμε,
αισθανόμαστε, έχουμε ανάγκες.

Μήπως κάνω λάθος Ναταλία?
Μάλλον όχι και το ξέρω πως το ξέρεις!
Να σου πω λοιπόν τι βλέπω σε σένα?

Βλέπω ένα πρόσωπο που φοβάται τους δρόμους χωρίς γυρισμό,
επειδή φοβάται να περπατήσει στα στενά δρομάκια το βράδυ.

Βλέπω μια φιγούρα που παλεύει να μάθει γιατί είναι οι άλλοι
αυτοί που είναι, και αρνείται να δει μέσα της το άλλο πρόσωπο
που είναι το αληθινό, χωρίς όρια και αναστολές.

Βλέπω ένα πρόσωπο με σημάδια αναζήτησης σε ψηφιακές
διαδρομές αιώνιες και χαοτικές, ψάχνοντας για ελπίδα
μέσα στα βασανιστικά κουτιά της Πανδώρας, ξεχνώντας
ότι η Πανδώρα ήταν το μέσο, το περιτύλιγμα, και όχι
η ουσία του θρύλου που ήταν η επιλογή:
ανοίγω ή όχι το κουτί?

Βλέπω ένα πρόσωπο που αναζητά επικοινωνία, ξεχνώντας
πως το κανάλι είναι η αναμέτρηση με την ίδια την πρόκληση
και όχι η παρηγοριά των άλλων και των «πρέπει» τους.

Βλέπω ένα πρόσωπο που θέλει να εξακριβώσει το μύθο της
αποβολής από τον «παράδεισο» της κοινωνίας, αλλά ξεχνά
πως παράδεισος και κόλαση δημιουργούνται και
γκρεμίζονται μόνο από μας τους ίδιους, όποτε και όταν
ξεφύγουμε από το φάντασμα μας.

Βλέπω ένα πρόσωπο που αναζητά την αλήθεια της εξουσίας,
χωρίς να πονηρεύεται ότι δεν υπάρχει ποτέ
εξουσία της αλήθειας.

Βλέπω ένα πρόσωπο που όσο βιώνεις μαζί του, τόσο
σκέφτεσαι πως μόνο οι μικρές αχτίδες φωτίζουν το σκοτάδι.

Ξέρεις Ναταλία θα μπορούσα να σου πω και άλλα πολλά.
Μόνο λίγα όμως αρκούν για να δεις τις όψεις του ονείρου
που ψάχνεις.
Του ονείρου σου όπως το αισθάνομαι εγώ.
Τα άστρα σου είναι μακριά, μα το μονοπάτι της ζωής σου
τους δίνει αξία. Δες μια εικόνα, ψάξε ένα μήνυμα στο internet.
Θυμήσου το δρόμο σου και θα δεις το χάος μα και την τάξη συνάμα.

Καλή τύχη Ναταλία
Είναι η μόνη ευχή που μπορώ να σου δώσω.
Μόνο η τύχη μπορεί να μας σώσει από τα φαντάσματα μας.

Θέλω να απαντήσω αλλά δεν μπορώ…
Ϊσως σε κάποιο επόμενο post
Είναι τόσα πολλά αυτό τον καιρό…
Είναι τόσα γραμμένα που πρέπει να σβηστούν…
Είναι τόσα δεδομένα που πρέπει να αμφισβητηθούν…
Είναι τόσα όμορφα που πρέπει να γίνουν άσχημα…
Απλά σε ευχαριστώ