Τα ασυνάρτητα...

Η πληγή της πεθαμένης πια μέρας δεν κλείνει ποτέ…

Ανεβαίνω το λόφο ξανά και ξανά και πασχίζω να κλέψω

κάτι από την λάμψη της ξένοιαστης αλλά βάρβαρης

σκέψης, ενώ υπογεγραμμένες και κόμματα γελάνε ειρωνικά

μπροστά στα μάτια μου και κεντάνε με μαύρες κλωστές

πάνω στο δέρμα μου τα μηνύματα της σιωπής, η γνώριμη,

όχι άγνωστη ανάσα μιας αδικοχαμένης παρουσίας χαράζει

στο χέρι την πίκρα της ξαφνικής φυγής, ανοίγοντας δρόμο

μέσα από αγκαθωτές όψεις, σέρνοντας χαρές και κούφιες

ελπίδες σε ατραπούς παράφορου ψεύδους, δοκιμάζει να

δαμάσει μια τρελή αλλά αληθινή αγάπη, όχι στο μοιραίο,

πάλι ναι στη ματαιότητα της τυφλής λάμψης, δέντρο,

κλαρί που έσπασε, διαδρομές διπλές και τριπλές, πίσω

και πάλι εμπρός με την παλάμη να ζητάει άγγιγμα, με το

μυαλό να παρακαλάει για συντροφιά στο αδιέξοδο, χλωμή,

απαίσια, αόρατη, όμορφη, βλακώδης, η σκιά μου…


πάλι έκλαψε
σκούπισε τα δάκρυα
μετά γέλασε…

δίνω, παίρνω, τι?
Στόλισα το μάταιο
Στο πρόσωπό μου…


Κατεβαίνω στις κατακόμβες της θλίψης μου, να σε

συναντήσω θέλω σε δωμάτια απάτητης μνήμης

χαρίζοντας λευκές νύχτες και ναι, κατηφορίζω,

αλλά δεν σε προσέχω, υπέροχα μνήματα στολισμένα

με της απόρριψης την επιγραφή, φρίκη να μη

δαμάσω το θηρίο μέσα μου…σέρνεται η ύπαρξη μιας

αγάπης χωρίς κεφάλι, μιας αναπάντεχα αδικοχαμένης

ωμής αλήθειας… σκαλοπάτια χωρίς τελειωμό όλο και

πιο βαθειά, κι αν τολμήσω να κοιτάξω ψηλά πόνος

παντού, φύγε, όχι έλα , δεν ξέρω πια, μίλα σε σιωπή

ή μάλλον να φύγω εγώ, μέρα μεσημέρι σε ανθισμένους

κήπους καλύτερα, με ένα penny, όχι κατακόμβες,

όχι, το σκοτάδι το φοβάμαι, το φοβάμαι πολύ…