Τα «άλλα…» Χριστούγεννα

Στη θαλπωρή φωτιάς Χριστουγεννιάτικης θα γείρω
και της χρονιάς που πέρασε τον απολογισμό,
στο μπερδεμένο μου μυαλό θα φέρω ένα γύρω,
σ’ ένα ταξίδι άγριο, μνήμης καταιγισμό

Σ’ ένα καράβι της γραμμής για φαντασία ή μύθο,
που ξεκινά παρθενικό ταξίδι στη σιωπή,
θ’ ανέβω με τη μοίρα μου πολύτιμο μου λίθο
και της ζωής μου τ’ όνειρο, μόνη αποσκευή

Κι όπως οι φλόγες θα πηδούν και μπρός μου θα θεριεύουν,
το πλοίο θ’ αναδύεται σε πέλαγα βαθιά
Κι αυτές θα το παιδεύουνε ή θα το κανακεύουν,
γιατί ‘ναι βάσανο τρελό, της μνήμης η φωτιά

Κι η θάλασσα δε θα μιλά, παρά μόνο θα κλαίει
και την πυρά τα δάκρυα με θέρμη θ’ αγκαλιάζουν
Όμως η φλόγα τ’ όνειρο παντοτινά θα καίει
κι οι επιβάτες της σιωπής, θ’ αρχίσουν να ουρλιάζουν

Και κείνο τ’ άστρο το λαμπρό που λένε πως φωτίζει
και μεταφέρει άμοιρους σε κόσμους μαγικούς,
το φως σ’ αυτό το πέλαγο, άδικα χαραμίζει,
πάνω σε έντρομες ψυχές και ρόλους τραγικούς

Σπαθιά, μαχαίρια κοφτερά, πάνω στο πλοίο ανθίζουν
κι οι φάτνες που περίμεναν για να φανερωθούν,
αντί στης πλώρης την καρδιά όμορφα να χρυσίζουν,
σε μι’ άλλη διάσταση θολή, άσχημα θα χαθούν

Κι εγώ, μαζί μ’ άλλους πολλούς που κυνηγούσα χίμαιρες
κι έστρεφα στην ανατολή τους μάγους μήπως δω,
θα γείρω, αγκαλιάζοντας μόνο χαρές εφήμερες,
μέσα σε σύννεφο φωτιάς, για ν’ αποκοιμηθώ…

«Το σουέλ ’μουβαλε μπελά στο μυαλό…»

Χθες το βράδυ είχα έμπνευση
Τους παραπάνω στίχους τους αφιερώνω
σε όλες τις ασυμβίβαστες ψυχές,
που πετάνε ψηλά κι ας καούν…
ή κολυμπάνε στα βαθιά, κι ας πνιγούν…

αλλά κυρίως στις ψυχές εκείνες που μια ζωή θέλουν να πετάξουν,
αλλά δεν μπορούν… γιατί φοβούνται τα ύψη!
Ή θέλουν να βγουν στ’ ανοιχτά,
αλλά τρέμουν… τον ωκεανό!