"Είν' ένα κάτι πιο βαθύ που με λερώνει..."

Χθες βράδυ αργά έβαλα ένα CD να ακούσω,
που μου έδωσε ένας φίλος.
Το είχε γράψει μόνος του και μου το έκανε δώρο.

Σε λίγο η μουσική μ’ αγκάλιασε μελωδικά
Και με ηρέμησε

Ωραία τα τραγούδια κι οι μουσικές παρέα μοναδική

Και ξαφνικά!
...Επτά. Σε παίρνει αριστερά μην το ζορίζεις…

Είχα να το ακούσω κάποια χρόνια το κομμάτι αυτό
Τελευταία είχα διαβάσει το ποίημα

Οι νότες με κύκλωσαν επιθετικά
Η φωνή με ταρακούνησε
Οι στίχοι με καθήλωσαν

Το άκουσα ξανά και ξανά και ξανά
Κάθε φορά, κάτι μου έδινε και κάτι μου έπαιρνε

Όμως στο τέλος ένιωσα ότι δεν κατάφερα να βρω
το πραγματικό νόημα του, αν και το ήθελα πολύ

Αλλά έτσι ενστικτωδώς, σε μια παρόρμηση της στιγμής,
μου ήρθε να το αφιερώσω

Πρώτα στις μανάδες που θα κάνουν φέτος Χριστούγεννα
μακριά από τα παιδιά τους,
που για κάποιο λόγο τα έχει η «ξενιτειά».
Μια απ’ αυτές είναι κι η μάνα μου…

Μετά στα μικρά παιδιά, που δεν ήταν τυχερά
να νιώσουν ποτέ τη μάνα δίπλα τους

Το υπέροχο αυτό ποίημα σας το μεταφέρω εδώ
Να το διαβάσετε
Να το αγαπήσετε

Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μη το ζορίζεις.

Μάτσο χωράνε σε κούφιαν απαλάμη.

Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.

Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.

Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.

Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια

κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα.

- Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατίρι;

Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα

ποιος ρήγας γιος θε να την πιει σ' ένα ποτήρι.

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,

κατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι

σωρός να πέσει, να σκορπίσει στα σπιράγια,

και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τοτ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,

τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.

Εσθήρ, ποια βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;

Ρουθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουν οι διακόσιοι;

Κουφός ο Σάλαχ, το κατάστρωμα σαρώνει.

- Μ' ένα ξυστρί καθάρισέ με από τη μοράβια.

Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.

- Γιε μου, που πας; - Μάνα, θα πάω με τα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.

Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.

Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...

Ο πιο στερνός μ’ ένα αυλό με νανουρίζει.

(Ν. Καββαδίας)

Το video εδώ




Αν έχετε λίγο καιρό τις μέρες αυτές

Δείτε αυτά τα sites
Και βοηθείστε… όπως και όσο μπορείτε….


http://www.sos-villages.gr/how_to_help/how_to_help.htm

http://www.hamogelo.gr/default.asp?pid=44&la=1

http://www.ethnodata.gr/lyreioidryma/Support.html


http://www.kaapvoulas.gr/pages/page_five.htm