μαγκιά σου...

Ψυχρό κουρέλι η μοναξιά, σε κάβο τυλιγμένο,
σφιχτό μαντήλι στο λαιμό, να πνίξει πολεμά
Τσάκισε η θάλασσα ζωή σε πλοίο βυθισμένο

Τρελή γοργόνα, κέντημα, στο στήθος του ορμά

Λυπήσου με, να χαριστείς δεν πρόλαβες, καημένε
Πρόλαβε η κάψα κι έφαγε καρδιά και σωθικά
Κι έμειναν πόρνες συντροφιά τριγύρω σου να κλαίνε
Πληρώνεις και πληρώνεσαι με ξένα δανεικά

Κι αυτή η τρελή ποιόν όρκο της επέταξε στον τάφο
Ουρά αναδεύει κέρινη, και σπάζει τη σιωπή
Μεσάνυχτα είναι μέσα μου, πεθαίνω, μα σου γράφω
Αλλοπαρμένη θάλασσα, που διώχνεις τη ντροπή…

Μάνα ποιος να ναι ο άρχοντας στο τέλος της ημέρας!
Θρηνεί η γοργόνα, αυτός μιλά, μα πουθενά φωνή
Το πεφταστέρι τόσβησε του μίσους ο αέρας,
καθώς κατάπιε και τους δυό μια σάπια ηδονή…


ΥΓ το έγραψα απόψε το βράδυ
on impulse…
όπως πάντα