Imperfections...

«Το ημερολόγιο λέει πως σήμερα έχουμε
ανατολή ηλίου εδώ και μιαν ώρα,
κι όμως είναι σκοτεινά, νύχτα σχεδόν…»

«Τα ημερολόγια λένε όλο ψευτιές.
Είναι πληκτικό να ζεις με το ημερολόγιο.»


Ο χρόνος είναι αμείλικτος πολλές φορές…
Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, σε λίγο τα χρόνια,
κι αυτή παλεύει με το μυαλό της.
Μάχη κανονική, αλλά άνιση.
Να μην υπάρχει κανείς στο πλευρό της?
Μέρα, νύχτα, ξυπνάει ο ίσκιος της και ταξιδεύει.
Θα πάρετε καφέ? Ο ωραιότερος καφές που έχει πιεί..
Και πάλι νύχτα, μέρα, μέχρι να φύγει η σκέψη της
από το κακό όνειρο.

Ελάττωμα πρώτο: Ατέλειωτη πάλη με το μυαλό της


«Θυμάστε πως όταν μπήκα χτες εδώ μέσα
σας συστήθηκα λέγοντας: «Είμαι μια νεκρή»?
Νομίσατε πως αυτό έπρεπε να το ξεχάσετε.
Να το ξεχάσετε ή να μην το προσέξετε.»

«Δε θυμάμαι. Γιατί νεκρή? Πρέπει να ζήσουμε…»

Την κοίταξε με απορία. Αισθανόταν τόσο αδύναμος
μπροστά της αυτή εδώ τη στιγμή.

Ηθελε να τη σφίξει στην αγκαλιά του


Χαμένες λέξεις.
Κι αυτός το ήξερε.
Κι αυτή το φανταζόταν.
Κι οι δυο τους έλεγαν ψέματα..
Κι οι δυο τους παρακαλούσαν για την αλήθεια..
Κι οι δυο τους πέθαιναν κάθε στιγμή.

Ελάττωμα δεύτερο: Φαινομενικά αισιόδοξη
Πραγματικά πεσιμίστρια


«Σ’ ορκίζομαι πως τώρα σ’ αγαπώ περισσότερο
από χτες, όταν πέρασες το κατώφλι μου!»

«Τι παράξενη ομολογία! Τι σημασία έχει
το χτες και το σήμερα και γιατί αυτή η σύγκριση?»


Δεν την εμπιστεύτηκε ποτέ.
Ελα ρε άσε τις σαχλαμάρες.
Ολη η ζωή μια απόδραση είναι.
Ξέρεις εσύ από άβυσσο…!

Ελάττωμα τρίτο: Εμπιστεύεται εύκολα
Και κάποιες φορές απογοητεύεται

«Δεν θα μ’ αφήσεις, θα φύγουμε μαζί
σήμερα κιόλας, έτσι? Ετσι?

«Αχ, μη μου σφίγγετε τόσο πολύ το χέρι, πονάω!
Πού έχουμε να φύγουμε μαζί, σήμερα κιόλας?
Να πάμε πάλι κάπου ν’ “αναστηθούμε”?»


Για βάλτα κάτω στο χαρτί,
να δούμε τι πουλιά πιάνεις! ε?
Όχι, όχι μη μ’ αγγίζεις.
Οχι χέρια, ποτέ χέρια.

Γράψε, δεν δέχομαι ότι δεν μπορείς.

Ελάττωμα τέταρτο: Αφήνει τους άλλους
να την πιέζουν. Είναι τόσο αδύναμη μπροστά στους
ανθρώπους που αγαπάει


«Τα λόγια σου, αυτό το γέλιο, είναι μια ώρα
τώρα που με κάνουν κι ανατριχιάζω από φρίκη.
Αυτή η “ευτυχία” που γι’ αυτή μιλάς
τόσο παράλογα, μου κοστίζει …το παν.
Νομίζεις πως μπορώ να σε χάσω τώρα πια?
Τ’ ορκίζουμαι πως χτες σ’ αγαπούσα λιγότερο.
Γιατί μου τα παίρνεις λοιπόν όλα σήμερα?
Ξέρεις τάχα τι μου κοστίζει αυτή η καινούργια
ελπίδα? Πλήρωσα μια ζωή γι’ αυτήν.»

«Δική σας ή ξένη?»


Γέλασε δυνατά, πολύ δυνατά..
Αλλά δεν την βοηθούσε.
Μην αγγίζεις, μη γελάς, μη φιλάς,
μην πλησιάζεις, ποιο σπίτι, πού?
Εκλαψε εκείνο το βράδυ όσο δεν είχε κλάψει
ποτέ στη ζωή της. Ποτέ δεν συνήλθε. Γρανίτης…

Ελάττωμα πέμπτο: όταν θυμώνει, θυμώνει.
Συνέρχεται αμέσως, αφού προηγουμένως
έχει γκρεμίσει 5-6 τοίχους

«Αν ήξερες πόσο μου κοστίζει η τωρινή
αβάσταχτη ειλικρίνεια, αν μπορούσα
μονάχα να σου αποκαλύψω…»

«Να μου αποκαλύψετε?
Θέλετε να μου αποκαλύψετε κάτι?
Ο Θεός να με φυλάει απ’ τις αποκαλύψεις σας!»


Κριμα! Δεν πρόλαβε να χαρεί το ηλιοβασίλεμα…
Της πρόσφερε μια θάλασσα με τα όλα της,
Κι αυτή αρνήθηκε

Ελάττωμα έκτο: Εχει πείσμα κι εγωισμό
Και τα κάνει θάλασσα


«Βασάνισε με, τυράνισε με,
άσε το μίσος σου να ξεσπάσει πάνω μου.
Εχεις όλο το δικαίωμα!»


Είπε ότι φταίει. Αραγε ξέρει τι είναι ευτυχία?
Προχώρησε αργά.
«Ναι, γράψε. Όλα τα μπορείς εσύ».

Ελάττωμα έβδομο: Σκληρή στη δουλειά.
Και με τους άλλους αλλά κυρίως
με τον εαυτό της

Στο Προσκήνιο

Τα πορτοκαλί… Λίζα και Νικολάι
Παιχνίδι δαιμονισμένο…
Μέρος τρίτο, κεφάλαιο τρίτο

Τα κόκκινα… αέρας…

Τα μωβ… Ναταλία…

Διακεκριμένη θέση roadartist

προσκεκλημένοι μου (με τα ελαττώματα τους)
lady blue, penthesila, axis mundi, nikosm, heliotypon

Τους marc και pan δεν τους καλώ,
γιατί πάνε τσάμπα οι προσκλήσεις… :)