περί ποιείν...

Πολλές φορές στη ζωή μας συμβαίνουν
παράξενα πράγματα. Μέσα σε μια μέρα ή νύχτα
αποκτούμε μια ολόκληρη νέα παρέα.
Ανοίγουμε τους εαυτούς μας και παραδίνουμε
τις ψυχές μας σε άγνωστους, που ξαφνικά γίνονται
δικοί μας άνθρωποι.
Και μιλάμε μαζί τους, και τους λέμε την πίκρα μας,
και ακούμε τη δική τους, και διαβάζουμε
για το γέλιο και το κλάμα τους.

Και γνωρίζουμε τα ταλέντα τους
Και αγγίζουμε με φόβο τις ευαισθησίες τους
Και ρουφάμε αχόρταγα τις δημιουργίες τους
Και κλέβουμε από τη χαρά τους
Και αγκαλιάζουμε την τέχνη τους

Και είμαστε όλοι γνωστοί – άγνωστοι…

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα
- παγκόσμια ημέρα της ποίησης-
συμμετέχω σε κάποια εκδήλωση
με απαγγελία ποιήματος ενός ποιητή που μου ΑΡΕΣΕΙ,
ή απαγγέλλοντας κάποια δική μου σκέψη ποιητική.

Εφέτος δεν συμμετέχω πουθενά,
κι έτσι θα το γιορτάσω εδώ μαζί σας

Αυτό το post θα το αφιερώσω σε κάποιους από σας
που μου αρέσει να διαβάζω ποιήματα τους
Κάτω από το όνομα κάθε φίλου,
βάζω κι ένα ποίημα του
που αρέσει πολύ σε μένα
Είμαι σίγουρη, και σε σας που διαβάζετε

Στον τασος ν. καραμητσος
που ήταν ο δεύτερος μου επισκέπτης
Ένας πολύ ευαίσθητος, αλλά αποφασισμένος
ποιητής με τόσο λυρική γραφή, αν… και φυσικός

“Κάθε πέπλο που έβγαζε
Ξαλάφρωνε από μία ενοχή
Κι ανέβαινε λίγα σκαλιά
Στην επουράνια σκάλα

Βγάζοντας το τελευταίο πέπλο

Πέταξε την τελευταία ενοχή

Κι έτσι γυμνή κι ανάερη

Έφτασε στον έβδομο ουρανό

Εκεί συναντηθήκαμε

Το αίμα της μου πρόσφερε

Βατόμουρα με στάλες πρωινής δροσιάς

Μέλι και κόκκινο κρασί
Μέθυσε η στιγμή

Κι έγινε μνήμη”


Στον weaver

που ένα χρόνο που είμαι στα blogs
τον βλέπω να δημιουργεί τόσους όμορφους

στίχους, με μια γλυκιά σοβαρότητα
Αυτό δε, το «δωρεάν έλαβα, δωρεάν θα δώσω»
που έχει για σύνθημα, είναι εκπληκτικό


“Συχνά παραμιλώντας

ο μεθυσμένος άνεμος

-μισθοφόρος της νύχτας-ψελλίζει ονόματα,

αναρίθμητες λέξεις.

Φωτίζεται το χώμα.
Τρελό πουλί της μνήμης

βυθίζει το ράμφος του

στις σχισμές των ουρανών.

Χάνονται οι λυγμοί .

Η λύπη μου σαρκάζει…”

Στο dimitris palasis
Έναν ταλαντούχο ποιητή και λογοτέχνη γενικότερα
με φοβερές δημιουργίες
Ένα πολύπλευρο ταλέντο,
που με μύησε στα blogs
Και μου έδειξε πώς να περπατήσω
στα στενά μονοπάτια της ποίησης
…κι ακόμα με σπρώχνει


“Τα χέρια μου είναι μνήμες

άγνωστες απουσίες σαν σκιές

Πηγαινοέρχονται στα όνειρα

χωνεύουν τα τρελά μου μάτια

Έγιναν

σαν το στόμα της θάλασσας

που γέννησε το δέντρο...”


Στη jo-anna
Την πρώτη μου επισκέπτρια
Mια τόσο ευαίσθητη ψυχή
με υπέροχη γραφή
Ακόμα και ένα απλό σχόλιο της
είναι σχεδόν έργο τέχνης…


“...Σε αναζητησα στις θαλασσας τα βαθη .

Αισθηση κρυα να με λυτρώση .

Κ΄εκει ακομα ειμαι .

Στο δασος των φυκιων εγκλωβισμενη .

Πιασμενη στις ινες , τους χρονους της.

Εκει ειμαι ακομα ξεχασμενη .
Παραξενο ' αλλα δεν 8ελω να φυγω απο εκει .

Δροσια μου κανω τα κυματα και χρωμα

την ιριδα μου.

Στο βαθυ γαλαζιο βρισκω τον εαυτο μου .

Αν με καλεσουν οι βυθοι θα μεινω κολημενη
στα κοχυλια και στις αμμοπετρες.

Κι εκει θα λαξεψω το σπιτι μου .

Μια πετρα-βραχο-απαγκιο”

Στο giannis rigopoulos
Ακούραστο εργάτη της τέχνης
και φοβερό άνθρωπο

“Ξεραμένη η γη

και οι πηγές στερεμένες.

Κάθε απόγευμα η φωνή

του Δημοτικού υπαλλήλου

μας φέρνει την καταστροφή πιο κοντά.

Ίσως να μην υπάρξει αύριο.

Τα χείλη σου που υπόσχονταν

δροσιά και ευτυχίαμαραμένα
και το βλέμμα σου φευγάτο
κάτω από τις ρίζες

ή πάνω απ΄τα βουνά.

Οι μάγοι και οι παπάδες

κάνουν λιτανείες

Όμως μόνο η αγάπη

μπορεί να φέρει τη βροχή.

Δώσμου τα χείλη σου.”

Στο vorias
που κρατάει το μετερίζι
στην όμορφη συμπρωτεύουσα
με τέλειες δημιουργίες

“Άλλοι τα λένε κύματα,
μα κάτω απ’ το λειψό φεγγάρι

σκιές αλωνίζουν τη θάλασσα.

Χτυπιούνται, αγκαλιάζονται,

γίνονται πόλεμος, έρωτας

και πυρετός της νύχτας.

Ξεντύνονται σκίζοντας τα ρούχα τους,

αρπάζονται με βίακι ανταριάζουν.

Στριφογυρίζουν ως την αμμουδιά

κι εκεί ησυχάζουν,γίνονται βότσαλα.

Δεν είναι κύματα·κι οι γλάροι έτσι τα ξέρουν,

ίσως κάτω απ’ τον ήλιο…

μα τη νύχτα τα πράγματα αλλάζουν. "

Και τέλος στον τελευταίο άνθρωπο

που γνώρισα ποιητικά
Τον stixakias
Με στίχους που χτυπάνε κατευθείαν στόχο
Με υπόθεση στα ποιήματα του, μοναδική.
Με νοήματα, που κρυμμένα κάτω από φαινομενική
ισορροπία, προβάλλουν ξαφνικά και μας κάνουν
να σκεφτούμε τόσα πράγματα….
Μεγάλο ταλέντο


“Ποια ανόητη ευφυΐα επιβουλεύεται

αυτά που έχω με κόπο αποκτήσει

ποιο στόμα με δαγκώνει και με γεύεται

ποια πόρνη το κορμί μου έχει αγαπήσει

Ποια θάλασσα με πήρε μεσοπέλαγα

ποιο αφιλόξενο λιμάνι με έχει χάσει

ποιος θάνατος με κοίταζε και γέλαγα

και ποιο μαχαίρι έχει στα χέρια μου σκουριάσει

Ποιο τρυφερό τραγούδι έχω στα χείλη μου

ποιες νότες και ποια μελωδία ξεχασμένη

για ποιον να γράψω ένα στίχο –το καντήλι μου!-
για ποιο πουκάμισο αδειανό… για ποια Ελένη…”


Εγώ για σήμερα θέλω να βάλω
μια προσπάθεια μου που έγραψα χθες
Είναι ένα παντούμ
Αν θέλετε να μάθετε τι είναι,
επισκεφθείτε τον Τ. Καραμήτσο
Και προσπαθείστε κι εσείς να γιορτάσετε
την ημέρα
Όταν το έγραφα το ευχαριστήθηκα
Τίτλος «παραμύθι»


“Χρυσή κλωστή στο όνειρο απλώσαμε
Ν’ αρχίσει παραμύθι την αυγή
Μα τρύπησε η ψυχή μας και ματώσαμε
Κι ή ανέμη ύφανε του πόνου την κραυγή

Ν’ αρχίσει παραμύθι την αυγή
τόθελες τόσο, μα η νύχτα σε προδίδει
Κι η ανέμη ύφανε του πόνου την κραυγή
Σε σώμα εφιάλτη, αντί σ’ ονείρου το ταξίδι

Τόθελες τόσο, μα η νύχτα σε προδίδει
Και η γαλάζια θάλασσα που πρόσμενες καιρό
Σε σώμα εφιάλτη, αντί σ’ ονείρου το ταξίδι
σε σπρώχνει άγρια, με μίσος φοβερό

Και η γαλάζια θάλασσα που πρόσμενες καιρό
Αλλα καράβια φίλησε, άλλα σκαριά χαιδεύει
Κι εσένα σπρώχνει άγρια με μίσος φοβερό
Σε κύμα που βουβάθηκε και μόνο σε παιδεύει

Αλλα καράβια φίλησε, άλλα σκαριά χαιδεύει
τόξερες, με παρέσυρες, αλλά κι οι δυό παγώσαμε
Σε κύμα που βουβάθηκε και μόνο μας παιδεύει
…Χρυσή κλωστή στο όνειρο απλώσαμε?”


Υγ οι εικόνες των φράκταλ δημιουργίες
ενός άλλου blogger, του zero
θαυμάστε!...