Playing games...

Ελα, έλα μαζί μου…
Να περπατήσουμε για λίγο στους κήπους της ανεμελιάς…

Ελα να τρέξουμε ανάμεσα στα δένδρα που μας καλούν,
να μυρίσουμε το νυχτολούλουδο που βάλθηκε
να μας μαγέψει απόψε,
να μεθύσουμε με τα χρώματα που οι άγριες
τριανταφυλλιές μας δίνουν σπάταλα…

Βλέπεις αυτή τη μυστική πορτούλα?
Ελα, πέρασε μέσα να δούμε πού θα μας οδηγήσει…
Μη φοβάσαι

Έχει λίγο φως…αχνά

Τι μεγάλο δωμάτιο! Γεμάτο πράγματα!
Είναι μια βιβλιοθήκη…
Μουσική, λογοτεχνία, ιστορία, ιατρική, επιστήμες,
φαντασία, ποίηση, τέχνες… τόσα και τόσα θέματα

Και κει, στο πιο ψηλό σημείο, μια φράση

«Βιβλιοθήκη του Ναυτίλου»…
Κι από κάτω κενό.
Να περιμένει εμάς, να δώσουμε τη γνώση μας,
την επιλογή μας, την ψυχή μας…

Ναι, σε λίγες μέρες θα επιστρέψουμε.
Τώρα πρέπει να βιαστώ.
Να βρω την σελίδα 123 του πρώτου βιβλίου

που θα ακουμπήσω,
και να διαβάσω την 6η, 7η και 8η παραγράφους.

Κλείνω τα μάτια και αγγίζω…

«Αρνούμαι»…
Βοήθησε με να διαβάσω
Δώσε μου ένα μικρό κερί από δίπλα

"...Γιατί «σαν ένα φιλμ» περνούσε εμπρός στα μάτια του,
κείνη την ώρα, η ζωή του, το παρελθόν…

Ηρθαν εμπρός στα μάτια του τα παιδικά του χρόνια,
τα νιάτα του, οι πρώτες αγάπες, η Ανωτάτη Εμπορική,
ο πόλεμος, η Κατοχή, η απελευθέρωση, το καλοκαίρι
του 45 που άνοιξε το γραφείο του
«Εμπορικαί Αντιπροσωπείαι…»

Ηρθε και το καλοκαίρι του 50 που γνώρισε την Καίτη…
Και το φθινόπωρο του 50 που παντρεύτηκαν,
20 Οκτωβρίου ήτανε, στη Φιλοθέη… "

Νιώθω να με συνεπαίρνει ο Σαμαράκης
Ταξιδεύω κι εγώ μαζί με τον ήρωα

Κλείνω τα μάτια
Κι ακούω το τραγούδι που της είχε αφιερώσει
Κι ήταν τα λόγια που ήθελε πιο πολύ απ’ όλα ν’ ακούσει
έτσι, καθώς χορεύανε οι δυο τους
στον αγαπημένο τους σκοπό…


Αργήσαμε, πάμε να φύγουμε
Σε λίγο ξημερώνει


Τις δυο προσκλήσεις από τον axis mundi
ακόμα τις κρατάω
Ευχαριστώ

Μόλις βγω από τον μυστικό κήπο
μην ξεχάσω να τις στείλω

Στη lady blue, στον adrian leverkuhn, στον nikosm,
στο zero, στην penthesila