Санкт-Петербург…

Έσερνε τα πόδια της πάνω στο πλακόστρωτο,
εκείνο το σούρουπο του Ιούνη,
στην όχθη του χειμερινού καναλιού

Δεξιά της, το επιβλητικό κτίσμα, ένα από τα πολλά
του Ερμιτάζ, ορθωνόταν αγέρωχο, κάτω από τις
τελευταίες χρυσές ακτίνες ενός ήλιου-βασιλιά

Μπροστά της η υπέροχη αψίδα του καναλιού,
την καλούσε με την ομορφιά της να πλησιάσει,
για να της ανοίξει τις πύλες προς το Νέβα ποταμό.
Πίσω της ο Μόυκα, το μικρό ποτάμι που κυλάει
ήρεμα, αλλά ανυπόμονα, μέχρι να ενωθεί με το Νέβα,
λίγο πιο κάτω…

Και τριγύρω, να την περιβάλει η ιστορία, η ομορφιά,
η αγάπη, το ρομαντικό τραγούδι του νερού…

Κουρασμένη, ακούμπησε στα κάγκελα της όχθης
κι άφησε τη μνήμη της να τρέξει…

στο παρελθόν…

Η Βενετία του Βορρά…
Η πανέμορφη πόλη πάνω στο νερό…
Η πόλη με τις γέφυρες…. όπως συνήθιζε αυτός να της λέει

Την πρώτη φορά που την πήγε στη γέφυρα Anichkov,
της κόπηκε η ανάσα!
Τα μοναδικά αγάλματα εκεί την καθήλωσαν,
νόμιζε ότι ήταν ζωντανά κι ότι θα τα δει κάποια
στιγμή να κινούνται περήφανα…

Και δίπλα ο ποταμός Fontanka, να καθρεφτίζει
στα νερά του τα κτίσματα, τα αγάλματα, τα μνημεία…

Από τότε, πόσες φορές δεν έγειρε πάνω στο εντυπωσιακό
άλογο, και μισοκλείνοντας τα μάτια,
απάγγελνε Πούσκιν, Αχμάτοβα και Μαγιακόβσκι…

“Πώς αντέχεις να κοιτάς το Νέβα?
Πώς αντέχεις να περνάς τις γέφυρες του?
Δεν είναι τυχαίο που με βλέπουν οι άλλοι
τόσο θλιμμένη,
απ’ τη στιγμή που εμφανίστηκες μπροστά μου εσύ… ”

Και να που τώρα μαζεύονταν απειλητικά τα σύννεφα…
Και τα νερά κρατούσαν τις μνήμες ανάμεσα σε δένδρα,
συντριβάνια, στενά δρομάκια, πέτρινες γέφυρες,
θολωτές αψίδες…

Και οι σκιές παλεύαν να δαμάσουν το φως,
σκεπάζοντας το παρόν
με τα δίχτυα του παρελθόντος…

"Το πάθος είναι απόκρημνο σαν βάραθρο -

σε παρακαλώ, φύγε·

φύγε σε παρακαλώ"

Αρχή του παραμυθιού
Και συνεχίζεται…