Санкт-Петербург… το παρελθόν

Φυσούσε δαιμονισμένα εκείνο το απαίσιο βράδυ.
Νοέμβρης ήταν του 1748…

Η θάλασσα είχε νεύρα φαίνεται, κι έστελνε τα κύματα
με ορμή να χτυπήσουν την ακτή, θεριά ανήμερα,
και μετά να χαθούν, σβήνοντας μπροστά
στη μεγαλειότητα της…

Η Ολγα ήταν τσακισμένη από κούραση, όταν μπήκε
στην πόλη εκείνη τη νύχτα.
Η άμαξα του ταχυδρομείου την είχε αφήσει αρκετά μακριά,

και περπάτησε ώρες, μέχρι να δει
τα πρώτα φώτα της Αγίας Πετρούπολης.

Το ποτάμι είχε πλημμυρίσει για ακόμα μια φορά άγρια.
9 πόδια είχε ανέβει η στάθμη του από το κανονικό,
κι είχε πνίξει πολλούς.

Εσερνε τα βήματα της πάνω στο λασπωμένο έδαφος
και η ανάσα της ακουγόταν βαριά.

Μπροστά της αντίκρυσε το μεγάλο κάστρο των Πέτρου
και Παύλου, πάνω στο μικρό νησάκι, το Zayachii Ostrov,
στο Νέβα ποταμό. Η καρδιά της σπάραξε, όταν σκέφτηκε
τον Αλεξέι μέσα σ’ αυτό το κολαστήριο, την τόσο σκληρή
φυλακή.
Και πού να ήξερε, ότι εκεί μέσα θα στέναζαν χρόνια
αργότερα, ψυχές όπως του Ντοστογιέφσκι και του Γκόρκυ.

Στη μέση της φυλακής διέκρινε αχνά, την εκκλησία των
Πέτρου και Παύλου, την πρώτη που χτίστηκε όλη από πέτρα,
με ένα σχήμα τόσο παράξενο!

Κρύωνε, κρύωνε τόσο πολύ, που θα μπορούσες να πεις
ότι πάνω στο σώμα της είχε κολλήσει ένα δεύτερο δέρμα.

Πάντα κάτι τέτοιες στιγμές θυμόταν τους στίχους
του Μιχαήλ Βασίλιεβιτς Λομονόσωφ…

«Do I see Pindus down below me?

I hear the pristine sisters' songs!

With flame Permessian I burn,

I strive in haste toward their visage.

They've given me the healing water:

Drink, and forget your every toil;

Rinse out your eyes with dew Castalian.

Beyond steppes and mountains cast your gaze,

Direct your soul toward those lands

Where morning breaks upon dark night…»

Να στρέψει την ψυχή της εκεί,
που το φως του πρωινού συγκρούεται
με το μαύρο της νύχτας…

Αφηρημένα το βλέμμα της έπεσε στο ξύλινο μικρό σπιτάκι,
πρώτη κατοικία του Μεγάλου Πέτρου, μόλις 60 τετραγωνικά
όλο κι όλο, παραδοσιακό αλλά κι ευρωπαικό μαζί.

Ήταν το πρώτο κτίσμα της πόλης, της όμορφης πρωτεύουσας,
ξύλινο, αλλά βαμμένο σαν να ήταν από τούβλο, υλικό που
άρεσε στο Μεγάλο Τσάρο, αλλά δυστυχώς ήταν δύσκολο
να βρεθεί τα χρόνια που το έχτισε.
Κι έτσι ζωγράφισαν τα τούβλα!

Αρχισε να βρέχει δυνατά

Η Ολγα τάχυνε το βήμα της
Τύλιξε το μαντήλι σφιχτά στο κεφάλι της
και κατευθύνθηκε προς το Ναυαρχείο,
το ναυπηγείο της πόλης,
όπου απόψε θα συναντούσε και πάλι
μυστικά τον Αλεξέι…

« ένας κόκκος άμμου θεριεύει στο πέλαγο…»


2ο από 4 μέρη του αφιερώματος
Και το παραμύθι ανθίζει μέσα μας…