"Everything the same"...

«Ήμουν χαμένος στο σκοτάδι και με βρήκες.
Ζεσταινόμουν,
ζεσταινόμουν τόσο, και μου έδωσες πάγο…»

Όλα συνέβησαν πίσω από το μωβ.
Γι αυτό κι όλα άλλαξαν στη στιγμή.
Το γλυκό έγινε πικρό, το όμορφο άσχημο,
το αγαπημένο μισητό, το χάδι χαστούκι…

Αυτή δεν πρόλαβε να ζωστεί…
Όσο κι αν της φώναξε,
«ζώσου, ΖΩΣΟΥ τώρα αμέσως…
Κι όχι, όποτε μοιάζει απαραίτητο».

Της ζήτησε να πάει στο Μπου’για Μουν,
για να τον συναντήσει στη λίμνη,
μετά τα δέντρα χάρμα, πέρα από το λόφο,
πέρα από το μωβ…
Αυτός όμως δεν ήταν εκεί.
Προετοίμαζε…

Γιατί να μην είναι ένα καλό μπουλ?
Γιατί να πρέπει να είναι ένα μπουλ αίματος?

Αυτός πήρε πάνω του όλη την κακιά γλίτσα

“And he could not get the bad-gunky out”

Αυτή μετά το τελευταίο μπουλ αίματος,
βρέθηκε …αλλού.

«Το ακούω να τρώει…ακούω και τους γελαστές…»

(the purple, the thing with the piebald side)

«…Το πιο βαθύ και σκοτεινό δάσος είναι μπροστά,
εκεί που τα δέντρα είναι πυκνά, η μυρωδιά τους
είναι γλυκιά και το παρελθόν ακόμη συμβαίνει.
Πάντα συμβαίνει.
Θυμάσαι πώς τον ακολούθησες εκείνη τη μέρα?
Πώς τον ακολούθησες μέσα στο δάσος?...»

«Τα επιχειρήματα ενάντια στην παραφροσύνη,
καταρρέουν μ’ ένα ανεπαίσθητο θρόισμα».

The arguments against insanity fall through
with a soft shurring sound, layer upon layer..

Πρέπει να πάω στο Μπου’για Μουν, αυτή σκέφτηκε.
Πρέπει να γκρεμίσω τον τοίχο…
Να είναι άραγε η τελευταία στάση του μπουλ?

"Bool! The end!"

ΥΓ Υπάρχει το Μπου’για Μουν?
Ένας διαφορετικός, πανέμορφος αλλά υπερβολικά
επικίνδυνος τόπος?
Και πού είναι αυτή η λίμνη, που ρίχνουμε τα δίχτυα μας
για να πιάσουμε κάτι, έστω και μικρό?
Κι οι πιο γενναίοι, σαν το Φίοντορ και τον Τολστόι
ανοίγονται στα βαθιά για τη μεγάλη ψαριά?
Τη λίμνη αυτή αναζητάμε, όταν η ζωή, μας φέρνει
πιο πολλά απ’ όσα μπορούμε να κρατήσουμε…
Τη λίμνη αυτή στο Μπου’για Μουν,
που είναι ταυτόχρονα διαφορετική για τον
καθένα μας, αλλά αντιπροσωπεύει την ίδια επιθυμία

Τη φυγή…

Κάποιες σκέψεις της Ναταλίας πάνω στις σελίδες του
μοναδικά ευφυούς Stephen Κing…

Καλό μήνα

...αγγίζοντας το φθινόπωρο