Wednesday, December 31, 2008

New Year's Eve...



Έβγαλε τα κλειδιά, άνοιξε την εξώθυρα.
Πήρε τα πακέτα, τα πήγε στο χολ…
Άναψε τα φώτα, τα φώτα σε όλα τα δωμάτια.
Πήγε από δωμάτιο σε δωμάτιο και άναψε τα φώτα.
Όλα τα φώτα. Το σπίτι πλημμύρισε φώτα…

Άνοιξε το ραδιόφωνο σε μεγάλη ένταση. Το σπίτι
πλημμύρισε ήχους. Χαρούμενους ήχους.
Μοίρασε τα γαρύφαλα, τα κόκκινα γαρύφαλα, σε δυο
ανθοδοχεία, ένα στο τραπέζι, ένα στον μπουφέ.
Το σπίτι πλημμύρισε κόκκινα γαρύφαλα…

Πήρε εφτά ποτήρια του κρασιού, άνοιξε το μπρούσκο,
έβαλε κρασί και στα εφτά ποτήρια…
-Έτσι είναι! είπε. Η Άννα κι εγώ δυο.
Και πέντε τα παιδιά, εφτά.

Κούρντισε την αντλία που άρχισε να τρέχει στο παρκέ
με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σφυρίζοντας σαν αληθινή αντλία
και αναβοσβήνοντας κόκκινα φώτα…

Κούρντισε το αεροπλάνο που τροχοδρόμησε πρώτα
στο παρκέ και ύστερα πέταξε και άρχισε να κάνει γύρους…

Κούρντισε την κούκλα που άρχισε να περπατάει,
ν’ ανοιγοκλείνει τα μάτια, να κάνει υπόκλιση…

Κούρντισε το χιμπατζίκο και τον έβαλε στον ώμο του
κι ο χιμπατζίκος σκαρφάλωσε στον ώμο του κι από κει
άρχισε τις τούμπες…

Κούρντισε τη σβούρα που άρχισε να τρέχει,
να τρέχει σα σβούρα…

- Δηλαδή, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, είπε.
Θα ήταν έτσι, αν όλα δεν είχαν έρθει καθώς ήρθαν…
Ναι, θα είμαστε εφτά… Η Άννα κι εγώ, δυο. Και πέντε
τα παιδιά, εφτά. Βέβαια, τώρα, δεν είμαστε ακριβώς εφτά.
Τώρα είμαστε… ένας!




Πήρε το ποτήρι του, το τσούγκρισε με τ’ άλλα τα ποτήρια,
ένα ένα, "Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!" είπε δυνατά,
η φωνή του ήχησε παράξενα στο έρημο σπίτι,
"Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!" ξαναείπε ακόμα
πιο δυνατά, ύστερα δεν είπε τίποτα, τίποτα,
ήπιε μονάχα μια γουλιά μπρούσκο,

καταμεσής στο μεγάλο δωμάτιο, καταμεσής στη μεγάλη
ψευδαίσθηση, το δώρο που έκανε στον εαυτό του για την
Πρωτοχρονιά, αυτήν την ψευδαίσθηση της μη-ερημιάς,
στεκότανε καταμεσής στο μεγάλο δωμάτιο, στεκότανε
καταμεσής στη μεγάλη ψευδαίσθηση που τη γευότανε
γουλιά γουλιά σαν και το μπρούσκο που το γευότανε
γουλιά γουλιά, στο τραπέζι και στο μπουφέ ήταν ολοένα
τα κόκκινα γαρύφαλα, στο τραπέζι ήταν ολοένα το
μπρούσκο και τα έξι ποτήρια, στο ραδιόφωνο ήταν
ο σπήκερ που έλεγε πως ολοένα και πλησιάζουν
τα μεσάνυχτα,
στο παρκέ αριστερά του ήταν η αντλία που ολοένα έτρεχε,
δεξιά του ήταν το αεροπλάνο που ολοένα έκανε γύρους,
δεξιά του ήταν και η κούκλα που ολοένα περπατούσε
στον ώμο του, ήταν ο χιμπατζίκος που ολοένα έκανε
τούμπες, γύρω γύρω ήταν η σβούρα που ολοένα έτρεχε
σα σβούρα, σε όλα τα δωμάτια ήταν ολοένα όλα τα φώτα,
σε όλο το σπίτι ήταν φως,
σε όλο το σπίτι ήταν φως,
στην καρδιά του όμως…

(Α. Σαμαράκης)





12 comments:

Natalia said...

Σ’ αυτό το post έβαλα την τελευταία σελίδα από το αγαπημένο Πρωτοχρονιάτικο διήγημα των παιδικών μου χρόνων.
«Μια κάποια περίπτωση» από το Αρνούμαι του μαέστρου του είδους Α. Σαμαράκη.

Απόψε το βράδυ σας προτρέπω
να δώσετε λίγη από τη σκέψη σας
στους ανθρώπους που θα περάσουν
τη βραδιά αυτή μόνοι τους.

Να περάσετε καλά
Καλή Χρονιά σε όλους
Happy New Year
And dont forget to leave the chimney open and free...
Δεν ξέρεις καμιά φορά τι γίνεται :)

ΝΑΪΑΔΑ said...

με τσακισε αυτο που μολις διαβασα...
κι ομως ειναι τοσο αληθινο...
και η μοναξια τουτες τις μερες μοιαζει πιο μεγαλη και αβασταχτη...
και ειναι καποιοι που την ζουν...ετσι και χειροτερα...

καλη χρονια κοριτσι μου!
με ολα τα αγαθα και τα καλα!
ας φερει το 2009 μονο καλα...μονο!!!

νεραιδενια φιλια!!!

Natalia said...

δεν ξέρω γιατί αυτό το διήγημα με αγγίζει τόσο πολύ, Αν πέσει στα χερια σου το βιβλιο, διάβασε το ολόκληρο.

καλή χρονιά γλυκιά νεράιδα

και πάντα να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν

φιλιά

Pan said...

Καλησπέρα.

Δεν μπορώ να καταλάβω με ποιο σκεπτικό θεωρείται "παιδικό" αυτό το διήγημα.

Όπως, φυσικά, και το "Κοριτσάκι με τα σπίρτα".

Συγκλονιστηκό θα έπρεπε να ονομάζεται.

panathinaeos said...

καλησπερα Ναταλια! και απο εδω Καλη Χρονια! οσον αφορα τη Μοναξια, εχεις τοσο δικηο! ακομα χειροτερα δε οταν γυρω σου ειναι ανθρωποι κι εσυ αισθανεσαι την απολυτη μοναξια!
η φωτογραφια στο τελος ειναι τρομακτικη!

Roadartist said...

Να είσαι καλά γλυκιά Ναταλία..
Πάντα καλά, γεμάτη από υγεία και αγάπη..
Σε ευχαριστούμε για τα όμορφα αποσπάσματα, τα ποιήματα και την ιδιαίτερη ματιά σου που όλο το προηγούμενο διάστημα μας τα χάριζες..

Εύχομαι και τη νέα χρονιά να είσαι εδώ..

Καλή χρονιά ;)

Natalia said...

pan

το διηγημα δεν ειναι παιδικό
απλά εγω το διάβασα μικρή για πρωτη φορά, κι απο τοτε το διαβαζω καθε πρωτοχρονιά με το ιδιο ενδιαφερον

καλώς επέστρεψες από τις διακοπές
(οι 8 γυναικες ετοιμαζονται)


παναθήναιε

"Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι."


τα σχολια σου μου θυμισαν το φοβερό ποιημα του Κωνσταντνου...


γεια σου roadartist
με τα γλυκα σου λογια

εδω θα τριγυριζουμε κι εφετος, καλά να ειμαστε, πού θα βρουμε πιο προσφορο εδαφος να εκτονωνόμαστε? :)

φιλιά

Ra Ma said...

Βρε natalia, κουβαλάς τέτοια "αίσθηση_που_σου_αφήνει" από μικρό παιδί? Βαρύ μου φαίνεται από τη μια μεριά και πολύ διδακτικό από την άλλη.

Χμμ. Τώρα που σκέπτομαι βλέπουμε και εμείς με τα μικρά μας, τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών στην Αφρική και κάνουμε το ...ανάλογο μάθημα σύγκρισης. Για να μην χάσουμε το μέτρο δλδ!

Καλή χρονιά με αγάπη και υγεία, και ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον ότι περνά από το χέρι μας να το κάνουμε.

Natalia said...

hi marc

από μικρή μου άρεσαν οι ιδιόρρυθμες ιστορίες, και μου αρεσε κι ο διαφορετικός τρόπος έκφρασης στο γράψιμο. Επομενως δεν μου επεφταν τετοια θεματα βαριά.

Με τα παιδιά καλά κάνεις, από τώρα πρεπει να γνωριζουν τι γινεται στον κοσμο...

καλό βράδυ

Natalia said...

ξέχασα, ευχαριστώ για τις ευχές...

δεσποιναριον said...

Ναταλακι, οσες φορες και να το διαβασω παντα ανατριχιαζω εντονα. Καλη Χρονια και ποτε μοναξια!

Εγραφε καποτε κι εκεινη η λεϊντυ μπλου κατι τετοια (ποσο μοιαζατε στα γραφτα σας) και μετα τα παρατησε.
Πολλα φιλια.

Natalia said...

καλησπέρα δεσποινάκι

αλήθεια μοιάζαμε με τη lady στα γραπτά...
εξαφανίστηκε όμως

πού και πού γράφω και στα χαλάσματα