New Year's Eve...

Έβγαλε τα κλειδιά, άνοιξε την εξώθυρα.
Πήρε τα πακέτα, τα πήγε στο χολ…
Άναψε τα φώτα, τα φώτα σε όλα τα δωμάτια.
Πήγε από δωμάτιο σε δωμάτιο και άναψε τα φώτα.
Όλα τα φώτα. Το σπίτι πλημμύρισε φώτα…

Άνοιξε το ραδιόφωνο σε μεγάλη ένταση. Το σπίτι
πλημμύρισε ήχους. Χαρούμενους ήχους.
Μοίρασε τα γαρύφαλα, τα κόκκινα γαρύφαλα, σε δυο
ανθοδοχεία, ένα στο τραπέζι, ένα στον μπουφέ.
Το σπίτι πλημμύρισε κόκκινα γαρύφαλα…

Πήρε εφτά ποτήρια του κρασιού, άνοιξε το μπρούσκο,
έβαλε κρασί και στα εφτά ποτήρια…
-Έτσι είναι! είπε. Η Άννα κι εγώ δυο.
Και πέντε τα παιδιά, εφτά.

Κούρντισε την αντλία που άρχισε να τρέχει στο παρκέ
με ιλιγγιώδη ταχύτητα, σφυρίζοντας σαν αληθινή αντλία
και αναβοσβήνοντας κόκκινα φώτα…

Κούρντισε το αεροπλάνο που τροχοδρόμησε πρώτα
στο παρκέ και ύστερα πέταξε και άρχισε να κάνει γύρους…

Κούρντισε την κούκλα που άρχισε να περπατάει,
ν’ ανοιγοκλείνει τα μάτια, να κάνει υπόκλιση…

Κούρντισε το χιμπατζίκο και τον έβαλε στον ώμο του
κι ο χιμπατζίκος σκαρφάλωσε στον ώμο του κι από κει
άρχισε τις τούμπες…

Κούρντισε τη σβούρα που άρχισε να τρέχει,
να τρέχει σα σβούρα…

- Δηλαδή, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, είπε.
Θα ήταν έτσι, αν όλα δεν είχαν έρθει καθώς ήρθαν…
Ναι, θα είμαστε εφτά… Η Άννα κι εγώ, δυο. Και πέντε
τα παιδιά, εφτά. Βέβαια, τώρα, δεν είμαστε ακριβώς εφτά.
Τώρα είμαστε… ένας!

Πήρε το ποτήρι του, το τσούγκρισε με τ’ άλλα τα ποτήρια,
ένα ένα, "Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!" είπε δυνατά,
η φωνή του ήχησε παράξενα στο έρημο σπίτι,

"Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος!" ξαναείπε ακόμα

πιο δυνατά, ύστερα δεν είπε τίποτα, τίποτα,

ήπιε μονάχα μια γουλιά μπρούσκο,

καταμεσής στο μεγάλο δωμάτιο, καταμεσής στη μεγάλη
ψευδαίσθηση, το δώρο που έκανε στον εαυτό του για την
Πρωτοχρονιά, αυτήν την ψευδαίσθηση της μη-ερημιάς,
στεκότανε καταμεσής στο μεγάλο δωμάτιο, στεκότανε
καταμεσής στη μεγάλη ψευδαίσθηση που τη γευότανε
γουλιά γουλιά σαν και το μπρούσκο που το γευότανε
γουλιά γουλιά, στο τραπέζι και στο μπουφέ ήταν ολοένα
τα κόκκινα γαρύφαλα, στο τραπέζι ήταν ολοένα το

μπρούσκο και τα έξι ποτήρια, στο ραδιόφωνο ήταν

ο σπήκερ που έλεγε πως ολοένα και πλησιάζουν

τα μεσάνυχτα,

στο παρκέ αριστερά του ήταν η αντλία που ολοένα έτρεχε,

δεξιά του ήταν το αεροπλάνο που ολοένα έκανε γύρους,

δεξιά του ήταν και η κούκλα που ολοένα περπατούσε

στον ώμο του, ήταν ο χιμπατζίκος που ολοένα έκανε

τούμπες, γύρω γύρω ήταν η σβούρα που ολοένα έτρεχε

σα σβούρα, σε όλα τα δωμάτια ήταν ολοένα όλα τα φώτα,

σε όλο το σπίτι ήταν φως,

σε όλο το σπίτι ήταν φως,
στην καρδιά του όμως…

(Α. Σαμαράκης)