crazy perceptions in the dark...

Εβλεπε το ίδιο όνειρο σχεδόν κάθε βράδυ
Το ίδιο παράξενο όνειρο

Περπατούσε αβέβαια σε ένα σκοτεινό διάδρομο.
Φοβόταν λίγο αλλά δεν έκανε πίσω
Ηθελε να φτάσει μέχρι το τέρμα
Ηταν περίεργος να δει τι κρυβόταν
πίσω από το σκοτάδι…

Ακουγε πάντα την ίδια φωνή
που χάιδευε το μυαλό του:


The borders of darkness are unlimited

The illusion of life smiles at its fake existence

As a constant reminiscent of its arbitrary limits

Even electric brain waves fail to visualize
the open corridor…

Αμέσως μετά ο διάδρομος φωτιζόταν για λίγο,
κι ένα γνώριμο νησί… άστραφτε στο βάθος,
με κάτασπρες στέγες,
κάτω από ένα βασιλιά ήλιο…

Πολύ γνώριμο νησί, αλλά ποιο?
δεν θυμόταν πια…

Η φωνή ακουγόταν πάλι, αυτή τη φορά
πιο μελαγχολική

Walking on the rough line of the borders
Squeezing hard memories of darkness
into the deep forests of my mind,
I recall electric brain waves to illuminate…

but…

Ο διάδρομος φωτιζόταν και σκοτείνιαζε,
ξανά και ξανά…

Το νησί εμφανιζόταν στο βάθος,
ολοένα και πιο αχνά…
Τα βήματα του θαρρείς είχαν κολλήσει στη γη

Slave of the most spectacular destination
Whispering empty sounds of despair
Flying on an extraordinary thought
I wander around a myth

Κάθε φορά ξύπναγε με κομμένη την ανάσα,
με τη νοσταλγία να τρελαίνει τις αισθήσεις…

Και τα ηλεκτρικά κύματα στο μυαλό του,
προσπαθούσαν να διατηρήσουν το στιγμιαίο φως…

Ανέλπιδα?

Τα μπλέ οι φοβεροί στίχοι - προσφορά του blue wind

Τα μωβ και γκρι δικά μου