bolero... and a glass of french brandy...

Το Μπολέρο ήταν σταθμός της ζωής του
Θεία μουσική στ’ αυτιά του,
ορμητικό ποτάμι στην αγάπη του,
φαρμακερή βροχή στα όνειρα του

Τη γνώρισε ένα βράδυ στο Ηρώδειο,
Βραδιά μπαλέτου…
Μπολέρο του Ραβέλ απ’ το Μπεζάρ

Την κοίταξε, τη λάτρεψε
Κι αυτή τον ακολούθησε…

Αυτός σαν γύρισε ένα βράδυ παγωμένο
βρήκε μονάχα στάχτες…
Θρήνησε, τα μάτια δυο ποτάμια ορμητικά,
μέχρι που στέρεψαν

Έπειτα έγιναν δυο μαύρα βόλια
Πώς να γλυτώσεις?

Τα χέρια του υψώθηκαν ψηλά
Παράκληση στον ουρανό
κι έπεσαν άψυχα

Κανείς δεν ήρθε τον πόνο ν’απαλύνει
Το πρόσωπο του μια λευκή μάσκα
Την έριξε στο πάτωμα,
την τσαλαπάτησε

Βγήκε στο δρόμο
«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»
του ήρθε στο νου…

Άνοιξε τα φτερά του
Και πέταξε!

Emptiness!
How can anybody disagree
that is a strange world?

Sky without colour
Sea without benthos
Life without love
A dead soul flying dangerously

Please, do not steal my dreams
Not worth a thought of yours
Humble wanderer on a precious journey,
I am praying for small traces of happiness…