“The theater is so endlessly fascinating because it's so accidental.

Σούρουπο!
Κι ο μόνος ήχος που ακούγεται και διαλύει
τη σιωπή, είναι η ανάσα της…

Η Αντιγόνη, που αψηφάει την εξουσία, ατρόμητη
ακόμα κι όταν ξέρει πως θα τιμωρηθεί με θάνατο,
αποπειράται να θάψει τον αγαπημένο νεκρό…

Παλεύει απεγνωσμένα να πράξει αυτό που η λογική
και η καρδιά της προστάζει. Κι η σύλληψη της είναι
το χτύπημα στον τύραννο… που αντιλαμβάνεται ότι
υπάρχει ένας άνθρωπος που τον παράκουσε.

Στέκονται εκεί, στο κοίλο του θεάτρου, του υπέροχου
θεάτρου που απλώνεται στους πρόποδες του όρους
Τόμαρος, και συγκρούονται με δύναμη. Και πίσω τους
συγκρούονται επίσης ιδέες, αντιλήψεις, νόμοι, άγραφοι
κανόνες, νοοτροπίες…

Και πάνω στις κερκίδες του μισοκαταστραμμένου
θεάτρου, εμείς, αδιαμφισβήτητοι μάρτυρες μιας σκληρής
και αδυσώπητης μάχης, παρακολουθούμε τον Κρέοντα
και την Αντιγόνη, τον παντοδύναμο άρχοντα και τη
γυναίκα…

Κι είναι τόσο υπέροχη κι εξαίσια αυτή η αντιπαράθεση,
γιατί όσες φορές και να παρουσιαστεί ανά τους αιώνες,
πάντα ο θεατής καλείται να βασανίσει τη συνείδηση του.
Και ποτέ η απάντηση δεν είναι ίδια ή σταθερή.
…Γι’ αυτό με ξετρελαίνει το μεγαλείο του θεάτρου…

«μεγάλοι δε λόγοι
μεγάλας πληγάς των υπεραύχων
αποτίσαντες
γήρα το φρονείν εδίδαξαν»

Με αιφνιδιάζει η μαγεία που βλέπω να αναδύεται
τριγύρω μου.
Λίγο πιο πέρα, η ιερή δρυς και λέβητες πάνω σε τρίποδα,
και ιερείς και ιέρειες να κοιμούνται στο χώμα για να
ταυτίζονται με τη μάνα Γη….

Και παίρνω στο τέλος το χρησμό.
« Ο Θέσπις στεφανωμένος με κισσό, θα νικήσει στους
δραματικούς α;γώνες. Και το θέατρο θα λάμψει
στους αιώνες… »

υγ Για την παγκόσμια ημέρα θεάτρου σήμερα.
Μια φανταστική παράσταση του μυαλού,

με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή στην αρχαία Δωδώνη…